Ümmü Eymen (r.e) Resulullah efendimizin (s.e.v)dayesi...

“Anamdan sonra anam” deye hörmet ve iltifat gören, heyatda iken cennetle müjdelenen, fedakar bir xanım sehabe... Fexr-i Kainat efendimizin (s.e.v)atası Abdullahın cariyesi...

O, Hebeşistanlı idi. esl adı Bereke binti S’lebedir. “Ümmü Eymen” künyesi ile meşhurdur.

O, ilk defe Xazrecoğullarından Ubeyd İbni Zeyd ile evlenmişdi. Eymen adında bir oğlu oldu. Bu ilk uşağınagöre “Ümmü Eymen” künyesini almışdı.

Ümmü Eymen (r.e) Resulullah efendimizin (s.e.v) dayesi... “Anamdan sonra anam” deye hörmet ve iltifat gören, heyatda iken cennetle müjdelenen, fedakar bir xanım sehabe... Fexr-i Kainat efendimizin (s.e.v) atası Abdullahın cariyesi...

Ümmü Eymen uzun iller Sevgili Peyğemberimizin (s.e.s) atası Abdullahın cariyesi olaraq peyğember ocağındaqulluq etdi. Onun vefatından sonra da eyni evde qaldı. Artıq hem ana Aminenin, hem de varlıq Nuru Mehemedin kömekçisiidi.

O,şefqetli ve sevgi dolu bir qelbe sahib idi. Resul-i ekrem (s.e.s) efendimiz beş-altı yaşlarında iken anası Hz. Amine (r.e) Ümmü Eymeni de yanına alaraq birge Medineye doğru sefere çıxırlar.Hem eri Abdullahın mezarını, hem de dayılarını ziyaret etmek isteyirdi. Bir aya yaxınMedinede qaldılar.

Ümmü Eymen bacarıqlı, işinibilen bir xanım idi. Könülden xidmet etmesi ile özünü sevdirmişdi. Varlıq Nuru Mehemmede çox derin sevgi besleyirve gözünü ondan ayırmırdı. Onu yadlardan, pis niyetli insanların baxışından qorumağa çalışırdı. Birgün başına bele bir hadise geldi.Özü bu hadiseni bele danışır:

“Birgün iki yehudi alimi yanıma geldi. ehmedi onlara göstermeyimi istediler. Men de o nur ehmedi yanlarına apardım. Uşağı uzun uzun süzdüler. Her terefine baxdılar. Sonra bele dediler: “Bu uşaq gözlenilen son peyğember olmalıdır. Bura da onun hicret edeceyi yerdir. Bu memleketde çox böyük müharibeler olacaq, böyük hadiseler baş verecekdir.” dediler.

O, (s.e.s) bir ananın balasını sevdiyi kimi daima Ümmü Eymenin (r.e) diqqet merkezinde idi. Ona bir zerer vereceklerinden qorxmağa başladı. “Sevgili oğlunun” yanından heç ayrılmamağa çalışdı. Nehayet, Mekkeyeqayıtmağa qerarverdiler.

Üç neferlik karvan Medineden ayrılıb Mekke istiqametinehereket etdiler. Sevincli halda yollarına davam ederek ebva kendineqeder geldiler. Yolda xestelenen Hz. Amine burada biraz istirahet etmek istedi. Ancaqxesteliyi şiddetlenerek artmağa başladı. Ümmü Eymen bir terefde Hz. Amine anamızaxidmet ederkennur Muhammedden de gözünü ayırmırdı. Anasının başı ucunda oturan geleceyin peyğemberi Varlıq Nuru Can ehmed sevgili anasının çekdiyi izdırablardan dolayı gözyaşı axıdırdı. Artıq anasındanayrılacağı düşüncesi tezahür etmeye başladı. Sevgili anası Hz. Amine deOnun (s.e.s)üzüne baxır, özağrılarını unudaraq onu düşünürdü. Nur Muhammedinden ayrılacağını hiss etmeyebaşlamışdı. Xesteliyi de getdikce şiddetlenmekde idi. Bir ara gördüyü yuxunuxatırladı. Sevgili körpesinin nur üzüne baxaraq ona bele xitab etdi:

“Ey mübarek uşaq! Ey dünyaya yanaşmadan qonub, sonra uçub geden göyerçinin (Abdullah) oğlu!Atan her şeyin sahibi ve her şeyi bilen Allahın yardımı ile oxlarla püşk atıldığı günün sabahı yüz deve qarşılığında qurban edilmekden xilas olmuşdu.

“ezizim! eger yuxuda gördüklerim olacaqsa, sen bütün insanlığa gönderilecek ve halal-haramı öyredeceksen. İnsanları heqiqete ve İslama yöneldeceksen. Atan İbrahimin dininde olacaqsan. Allah seni bütün bütlerden ve bütperestlikden qoruyacaqdır. Senin mefkuren insanlıq durduqca davam edecekdir.

Her canlı ölecek, her yeni köhnelecek, her yaşlı dünyadan ayrılıb gedecekdir. Men de ölürem. Ancaq adım ebediyyen qalacaq. Çünki arxamda xeyirli ve tertemiz bir övlad buraxıram.” deyerek son sözlerini bitirdi. Sonra birdenesinievvel Allaha, sonra da dayesi Ümmü Eymeneemanet etdi. Otuz il kimi qısa bir ömür süren Hz. Amine (r.e) anamız çox keçmeden ruhunu Uca Rebbimize teslim etdi.

Atadan yetim olaraq doğulan sevgili Peyğemberimiz altı yaşında iken de anasından ayrılaraq kimsesiz qaldı. Uca Rebbimiz onu Özüne seçmişdi. Kimseye güvenib dayanmasını istemirdi. Onu heyatın her cürelemi ile yetişdirerek exlaqın en zirvesineçıxarmaq isteyirdi. en kamil insan, en gözel insan olaraq qiyamete qeder gelecek insanlığa “üsve-i hasene” “örnek insan” olması üçün Ondan başqasına güvenib dayanmasını istemirdi. “Şübhesiz ki sen en uca exlaq üzeresen” (Qelem süresi: 4) xitabına layiq etmek isteyirdi.

Ümmü Eymen çiynine ağır bir yük yüklendiyinihiss edirdi. Bundan sonra o, Varlıq Nurunaxidmet ederek anasının yoxluğunu hiss etdirmemeye çalışdı. Bunun üçün elinden gelen fedakarlığı göstermeye çalışırdı. Varlıq Nuruna öz övladı kimi baxdı. Onu bağrına basdı ve bu sözleri ile teselli etdi:

“Kederlenme, ağlama canım Mehemmedim! İlahi qedere qarşı boynumuz bükülüdür. An da Onun, mal da. Hamısı bizeemanet. O nece vermişse,ele de alar.” dedi.

Hz. Amine (r.e) ebva kendine defn edildikden sonra Nur Muhammedi Mekkeyeaparmaq vezifesi Ümmü Eymene qaldı. Birlikde iki deve üzerindehüzünlü ve meşeqqetli bir seferden sonra Mekkeye çatdılar. Ümmü Eymen gözyaşları arasında Can ehmedi babası ebdülmüttelibe teslim etdi.

Ümmü Eymen Can ehmede evlenene qeder ürekdenxidmet etdi. Bir ana şefqeti ile onu bağrına basdı. İki Cahan Güneşi efendimiz (s.e.s) de evlendikden sonra fedakar dayesiniheç unutmadı. Ona her cür hörmeti gösterdi. Ziyaretini eksik etmedi. Kömeyini ondan esirgemedi. Bir övladın anasına göstereceyi sevgi ve sayğını gösterdi. O, peyğember olaraq gönderilende Ümmü Eymen ona ilk inananlardan oldu. İslama devetinde de Onu (s.e.s)tenha buraxmadı.

Ümmü Eymen (r.e) ilk müselmanların çekdiyi sıxıntıları, ezabları çekdi. Ancaq esla imanından dönmedi. Hebeşistana ve Medineye hicret etdi. Sevgili Peyğemberimizi (s.e.q) tenha buraxmadı. eri Ubeyd İbni Zeyd ilexoşbext bir heyat yaşayırdı. Hüneyn döyüşündeeri şehid olduqdan sonra dul qaldı.

İki Cahan Güneşi efendimiz (s.e.s) her cür yoxluq, ezab veizdırablara sine geren fedakar dayesi Ümmü Eymeni (r.e) yalnız buraxmaq istemedi. Bir gün eshabı ile oturarken, “Cennet ehlinden bir qadınla evlenmek isteyen Ümmü Eymenle evlensin.” buyurdu.

Ümmü Eymen (r.e) bu müjdeli xeberi eşiderken sevincinden gözyaşlarını tuta bilmedi. Cennetlik olmaq ne böyük bextiyarlıq idi.

Fexr-i Kainat (s.e.s) efendimizin emrini yerine getirmek üçün ilk teleb övladlığı Zeydden geldi. Zeyd İbni Harise (r.e) genc idi. Ümmü Eymen (r.e) kimi yaşlı bir qadınla evlenmekistemesi sadece Resul-i ekrem (s.e.s) efendimizin memnuniyyetini qazanmaq üçündü.

efendimiz (s.e.s) fedakar dayesini genc sehabesi Zeyde nikahladı. Bu izdivacdan İslamın genckomandiri Üsame İbni Zeyd (r.e) dünyaya geldi.

Ümmü Eymen (r.e) teslim ve tevekkül sahibi bextiyar bir xanım idi. en çetin veziyyetlerde bele Cenab-ı Haqqdan ümidini kesmezdi. Onun kömeyinin mütleqgeleceyine inanırdı. Hicret ederken Revha yaxınlarında gecelemişdi. Çox susamışdı. Yanında heç suyu qalmamışdı. Amma Rebbinin onu gördüyüne inancı sonsuz idi. Bu inancın, bu teslimiyyet ve tevekkülün mükafatını bezen derhal görerdi. Bu defe de Rebbisinin yardımı yetişmişdi. Semadan ağ iplesallanmış bir vedre gördü. Derhal o terefe qaçdı. Çatanda gördü ki, içi saf, buz kimi su dolu. Doyunca içdi. Tamamile susuzluğu keçdi ve rahatladı. Bu hadiseniözü neql etdikden sonra: “Artıq bundan sonra mene susuzluq hissi gelmedi. Bir daha susuzluq çekmedim.” dedi.

O gözütox, cesur, qehreman bir iman fedaisi idi. Allah ve Resulu yolunda heyatını ortaya qoymuşdu. Uhud günü İki Cahan Güneşi efendimizin (s.e.s) etrafından dağılanlara çox kederlenmiş ve onlara: “Barı buradakı cehreni götür,ip eyir! Qılıncını da getir mene ver. Qadınlarla birlikdedöyüşüm.” deye gileylenmişdi .

O, Uhud günü diger xanımlarla birlikde yaralılarımüalice etdi. Mücahidlere su payladı. Resul-i ekrem (s.e.s) efendimizin etrafından ayrılmadı.

O, bir peyğember aşiqi idi. Onunla birlikde seviner, onunla birlikdekederlenerdi. Bir gün Resul-i ekrem (s.e.s) efendimiz xeste bir uşağı qucağına almışdı Uşaq ağır xeste idi.ezabdan inleyirdi. Rehmet Peyğemberi efendimiz (s.e.s)uşağın çekdiyi acıya döze bilmedi ve gözlerinden yaş axmağa başladı. efendimizin (s.e.s) bu halını gören Ümmü Eymen de ağlama başladı. Şefqet Peyğemberi efendimiz (s.e.s) ona: “Ne üçün ağlayırsan?” dedi. O da: “Allah Resulu ağlayarken men nece ağlamaya bilerem?” deye cavab verdi. efendimize (s.e.s) olan sevgisini bu davranışı ile göstermiş oldu.

Ümmü Eymenin (r.e) sevgili Peyğemberimizin yanında ayrı bir yeri var idi. Bezen ona zarafat ile qarışıq iltifat ederdi. Ancaq o Uca Peyğember (s.e.s) letifeederkenbeledoğrunu söyleyerdi. Onu incitmeden sevindirirdi. Bir gün Ümmü Eymen (r.e) İki Cahan Güneşi efendimize (s.e.s) gelerek: “Mene bir minik temin etseniz.” deyemüracietetdi. Fexr-i Kainat (s.e.v) efendimiz ona: “Seni devebalasına mindireceyem.” buyurdu. Bu ince menanı tuta bilmeyen Ümmü Eymen (r.e): “Ya Resulallah! Balanın meni daşımağa gücü çatmaz. Hem men devebalası istemirem ki” dedi. efendimiz (s.e.v) tekraren: “Seni ancaq bir devebalasınamindireceyem.” buyurdu.

O, Resulullahın (s.e.s)mezelendiyini zenn etdi. Ancaq efendimiz (s.e.s) bir heqiqeti söylemekde idi. Her deve bir deveden doğulması sebebile devebalası deyildimi?

Ümmü Eymen (r.e) İslamı öyrenme ve öyretmehaqda da çoxsey gösterirdi. Resul-i ekrem (s.e.s) efendimizin dünyadan köçdüyü gün gözyaşlarını tuta bilmemişdi: “Ne üçün bu qeder ağlayırsan?” deyesoruşularken o: “Men vehyin kesilmesine ağlayıram.” demişdi.Kederindenbele İslama bağlılığısezilirdi.

Ümmü Eymen (r.e) üç xelifedövrünü yaşamış gözü yaşlı, könlü sevgi, şefqet ve merhemet dolu bir xanım sehabe idi. Hz. ebu Bekir ve Hz. Ömer (r.e) tez-tez ziyaretederdiler. Ona layiq olduğu hörmeti gösterer, ehtiyaclarını temin ederekxidmet ederdiler. O da gözü yaşlı bir qadın olduğu üçün onları görerkenkederlenir, Peyğemberimizi (s.e.s) xatırlayar ve vehyin kesilmesine ağlayardı. Hz. Ömerin (r.e) namazda yaralandığını öyrenerken yene gözyaşlarını tuta bilmemişdi. etrafındakılar niye bu qeder ağladığını souşanda: “Bu gün İslam zeifledi” demişdi.

Sevinci, kederi, sevinci, ağlaması hemişe Allah üçün idi.Bütün düşüncesi, davranışları, sözleri daim İslami sey ve hessaslığın bir neticesi idi. Yaşı bir xeyli ilerleyen Ümmü Eymen (r.e) Hz. Osmanın (r.e) xelifeliyinin ilk illerinde rehmete qovuşdu. Cenab-ı Haqqdan onun kimi hessas ürekli, dini seye sahib ola bilmeyi ve şefaetlerini dileyirik. Amin.

Menbe: suallarlaislam.com