-
Kemale Nesrinin şeirleri
MAVİ GÖZLÜ ASİYALIM
Dalğa olam dənizinə,
Yel tək dolam bayrağına.
Günəş olam işıq salam
Azərbaycan torpağına.
Araz olam,sərhədləri
yıxam,sökəm.
Azadlığa Vətən boyda
heykəl tikəm.
Damarında qızıl qanım
coşur deyir:
Mən Oğuzam,ulu Türkəm.
Vətən,söylə yaran harda?
Ürəyimi ora tikəm.
Ölkələr sıra-sıra,
Amerikalı,Afrikalı,Avropalı.
Sən dünyanın mərkəzində
Mavi gözlü Asiyalım.
Sən bir dünya gözəli.
Mən dünyalı,
Mən sənə sevdalı.
Dalğa olam dənizinə,
Yel tək dolam bayrağına.
Günəş olam işıq salam
Vətən,sənin torpağına.
ARPA ÇAYI
Bir zamanlar gumbur-gumbur axardın,
Arpaçayı,sızqı-sızqı axırsan.
Dalğa-dalğa qayalara çıxardın
Indi kiçik arxcıqlara sığırsan.
Göy söyüdlər sulara dolaşardı,
Qızıl balıqlarınla oynaşardı.
Kükrəyərdin qayaları aşardın
Indi çınqılları ancaq yıxırsan.
Arpaçayı,səni belə görməzdim,
Başucunu özgələrə verməzdim.
Bəlkə də bu qədər səni sevməzdim
Bu halınla ürəyimi yaxırsan.
Yağılar doğramışlar dörd yanını,
Gün gələr alarıq əski sanını.
Suyun quruyarsa verrəm canımı
Alaca qanımla onda axarsan.
Sən bir yaralı su,mən Oğuz oğlu,
Şah damarımdadı başlanğıc yolun.
Soyun dirilik suyu,minbirdir qolun
Tufan qopar,nəbi gələr çağırsan.
Bir zamanlar gumbur-gumbur axardın,
Arpaçayı,sızqı-sızqı axırsan.
Yadındadı Xan Saranı apardın
Niyə yağılara susqun baxırsan?!
MUNCUQ YÜKÜ
Bürünüb gecənin qaranlığına,
Oturub sap-sarı ay işığında,
Gecənin,gündüzün.ayın yaşında
Kimsə muncuq düzür,
Fikir muncuğu.
Hərədən bir dənə
muncuq alıbdı,
muncuqları ilə
təkcə qalıbdı.
Daşıyır dünyanın
muncuq yükünü-
hər yükün dağ kimi
ağır fikrini...
Öz sarı atını çapıb dilinə
Kim çəkir qocanı Yerin tərkinə,
Bağlanır dünyanın hava qapağı,
Qopur ayağından torpağın bağı,
Qırılır muncuğun uzun saplağı
tökülür dünyadan üzüaşağı...
Səssizlik... səssizlik...
Uzanır yenə-
Sallanır Yerə
Ayın sarı,sarı qurşağı.
Gəzir muncuq düzən
başqa birini
Çox baxma ha,Aya-
aparar səni. ...
Oturmuşam
ağ çıraq işığında-
Hər kəsdən gizlicə,
Aydan gizlicə,
Gündüzdən gizlicə,
Hər gecə
Əyindaşım yuxu almış qaraulluğu
Hey muncuq düzürəm-
şeir muncuğu
KÖHNƏ NAĞIL
Baxsam aparar çay məni,
Saysam qurtarar say məni.
Günləri günə sərdim,
Yatsam aparar ay məni.
Ayın üzü tünd olur,
Küt kündəyə kül dolur.
Küllükdən muncuq tapdım,
Iynəliy qum dolu.
Muncuğu düzdüm sapa,
Gül tikdim lopa-lopa.
Yaylığı yolda saldım,
Ağ atlı oğlan tapa.
AYIQ ANLAR ÖTƏNLƏRİ
Mənim mayam səndən isə,
Uymaz şeytana,iblisə.
Bal me`marı qonmaz pisə,
Gül toplar,gülşən eyləyər.
Tənim torpağın qatına,
Canım göylərin atına.
Qonar işıq qanadına
Qonduğunu şən eyləyər.
Çox dünyalar içindəyəm,
Birinin son uçumdayam.
Yaş zəğmiyəm-biçindəyəm
Bir məni min mən eyləyər.
Ayıq anlar ötələri,
Aydınladar gecələri.
Yaxşılardı beçələyib
Dünyanı çəmən eyləyər.
Tor tutub gözü çoxunun,
Çombaqlar çarxın oxunu.
Iblis ha səpsin toxumun
Haqq dövrün həmən eyləyər.
GƏMİLƏR GƏLMƏZ NAXÇIVANA
Gəmilər gəlməz Naxçıvana,
Gələ bilməzlər;
Burda dəniz yoxdu ki.
Dağlar dalğa-dalğa
dənizə bənzər,
Dağların başında
Buludlar gəzər-
bəyaz yelkənlərə bənzər.
Ilanlar sürünər
boz torpaqlarında
balıqlar kimi,
Duzdağın tamı var
dənizin şor sularında
Mən dənizləri xəyal etdim,
dağlara verdim qəlbimi.
Dağları sevdim,
çooox sevdim.
Yaxın olduqları üçün göyə.
Dənizləri də sevdim
Dağlara bənzəyir deyə.
Gəmilər gəlməz Naxçıvana,
Gələ bilməzlər;
Burda dəniz yoxdu ki.
Ancaq bir Nuh nağılı var.
Daşlaşan birGəmi-qaya.
Gəmi dağa dönüb burda.
Həsrət qalıb göy sulara,
Gəmi bir abidə olub
Dənizlərə,dağlara.
Dağları dənizə bağlar,
Qırılmayan gümüş bağ var.
Dağların köksündən axar,
Araz axar tutub Kürdən,
Xəzərə tökülər birdən.
Birlikdən yaranıb Vətən,
Dağlar dənizə bənzər
bənzədə bilsən.
DURNALAR KİMİ
Sən gəldin ömrümə mavi səhərlə,
Gəldin günəş içən durnalar kimi.
Göyərdi gözümdə yaşıl arzular,
Qarşıladım səni ilk bahar kimi
Tutub nəfəsindən bir şirin sözün
Nəğmələr qoşardım,şən-şən nəğmələr,
Uçardım yollarda xoş xəyal kimi.
Sən getdin ömrümdən bir bəd xəbərlə,
Getdin payız köçən durnalar kimi
Yarpaqlar arxanca səpələndilər,
Mən saraldım.soldum son bahar kimi.
Indi quru,miskin bir ruzgar kimi,
Matəm nəfəslidi gülşən nəğmələr.
Qərib-qərib,qəmgin keçib gedirəm,
O tanış yollardan nitqi lal kimi.
GƏLMƏRƏM SƏNƏ QÜRBƏT
1
Içimdə dümya qədər həsrət,
Içimdə dünyadan böyuk dərd.
Ən ümidsiz çağımda
Qollarını açma mənə
Gəlmərəm sənə qürbət.
Can Vətənim indi qara ələmdə,
Gül yerinə güllə açır elimdə.
Ayrılmadan ahlar bitib dilimdə,
Qollarını açma mənə
Gəlmərəm sənə qürbət.
Mənim yurdum kainatın gözəli,
Gözəlimi vurmuş bir xain əli.
Kökündən kəsərəm o əli əlbət,
Qollarını açma mənə
Gəlmərəm sənə qürbət.
Vətənimdə çoxu yatmış qəflətdə,
Divanə tək oynar varla-dövlətlə,
Çağırma qoynuna balla-şərbətlə,
Qollarını açma mənə
Gəlmərəm sənə qürbət.
2
Mən od quşu,o,başına
Dolandığım işıq dairə,
Könlümdən bağlanmışam
Doğularkən
Göbəyimin bastırıldığı yerə.
Bala bir yol “of” desə
Ana yüz yol "can” deyər.
Ana baladan ötrü
Alovdan kaftan geyər.
Can yurduma can demək,
Vətənçün kaftan geymək
Sırası indi məndə.
Qollarını açma mənə
Mənim nəyim var səndə
Gəlmərəm sənə qürbət.
ANA DİLİM
Ana dilim-
ilk insanın ilk nəfəsi,
ilk nəğməsi,
Tanrını yer üzünə
Göndərdiyi söz bəstəsi.
Qolça qopuz
sənin şirin avazından yaranıb,
Söz şəklinlə qab qayalar
naxış-naxış daranıb.
Bir səslənsəm
hər kəlməmi dağlar alıb
təkrar-təkrar söyləyər,
Nəğmə desəm
boz küləklər güllərlə
rəqs eyləyər.
Ana dilim!
El gedərsə,bölünərsə
bir gün dönüb almaq olar.
Dil gedərsə unudular,
Onu təzdən almaq çətin.
Min-min kirli niyyətin
çamurundan sən yuyundun.
Gün üzünə
qara yaxmaq istədilər
sən arındın.
Nə yaxşı ki,sən yarandın
“Dədəm Qorquq”hansı dilin
ocağından qorlanırdı.
Bir iksir tək
əbədi həyat adlı çəkirdəkdən
damla-damla yağıb gəldin,
Vaxt oldu ki,qısnadılar
Inadına sən himn oldun,
Şah söz oldun.
Şah İsmayıl qılıncından
qələminə axıb gəldin.
Tarixlərə işıq salan
dastanları yazdın sən.Birliyini bölmək istəyən
qurama dillərə,
çox-çox gəlmə ellərə
qara qəbir qazdın sən.
Ana dilim!
Əgər səni yaralasam,
yad sözlərlə yarılasam
Qoy ağzımda yansın dilim.
Əmr et,harda olsam gəlim,
Əmr et,uğrunda ölüm.
Ana sözüm!
Ana dilim!
HARDASINIZ?
Xan Qazanım!
Xan Beyrəyim!
Göyümüzdə
qara-qara buludlar,
üstündə yeridiyimiz,
yurdum dediyimiz
bu qaraca,
bu alaca,
çiçəkləri süd qoxuyan
bulaq-bulaq,
irmaq-irmaq,
çınqıl-çınqıl oxuyan
torpağımızda gəzir
qara donlu,qara qəlbli yadlar.
Xan Qazanım!
Xan Beyrəyim!
O yerlər ki bizim idi,
Indi daha bizim deyil.Yad oturub paytaxtımda
Bizim deyir.
Dəmir qapı Dərbəndin
dəvələri əsir düşüb,
Göyçə gölün sonaları
qaraqıyma qovurma tək
qırçın-qırçın suda bişib,-
bum-buz suda.
Nə Təbrizim
bir gün görür orda
nə biz burda.
Ağır-ağır şəhərlərim
yad əlində.
Ağ qotazlı,
Ağ yalomanlı kəhərlərim,
yad belində.
Qopuz çalan,
Boy boylayan
Oğuzların övladlar
ıdanışırlar yad dilində.
Kor olasız.
Xan Qazanım!
Xan Beyrəyim!
Azman-azman igidlərim!
Gün doğmamış
Uca dağa haray salan.
At oynadan,qılınc vuran,
Hayqırıyla yağıların bağrın yaran
Böyük Oğuz bəylərim!
Alp Qazanım!
Alp Beyrəyim!
Hardasınız?!
Yetkileriniz
- Konu Acma Yetkiniz Yok
- Cevap Yazma Yetkiniz Yok
- Eklenti Yükleme Yetkiniz Yok
- Mesajınızı Değiştirme Yetkiniz Yok
-
Forum Kuralları
Search Engine Optimization by vBSEO 3.6.1 ©2011, Crawlability, Inc.
Yer imleri