Ca*hi*liy*yə cəmiyyətinin əsas hə*yat fəl*sə*fə*si, in*sa*nın yal*nız özü qar*şı*sında məsu*liy*yət da*şı*ma*sı dü*şün*cə*si*nə əsas*la*nır. Hə*min dü*şün*cə*yə gö*rə, in*san*la*rın əsas və*zi*fə*si ən yax*şı şə*ra*it**də ya*şa*maq*dan, ən yax*şı şə*rai*ti ya*rat*maq*dan iba*rət*dir, la*kin on*lar di*gər in*san*la*rın mad*di və mə*nə*vi hə*yat*la*rı ilə bağ*lı heç bir mə*su*liy*yət da*şı*mır*lar. Bu*na gö*rə də bir çox in*san*lar və*zi*fə*lə*ri*nin din*lə*ri*nə yal*nız öz*ba*şı*na əməl et*mək*dən iba*rət ol*du*ğu*nu düşünür və baş*qa in*san*la*ra di*ni təb*liğ et*mək və*zi*fə*si da*şı*ma*dıq*la*rı*nı gü*man edir*lər. Hal*bu*ki Qurana ba*xan*da, bu*nun tam ək*si olan bir an*la*yış*la qar*şı*la*şı*rıq.
Mü*səl*ma*nın ən bö*yük və*zi*fə*lə*rin*dən bi*ri İs*lam əx*la*qı*nı ət*ra*fın*da olan in*san*la*ra izah və təb*liğ et*mək və on*la*rı da Al*la*ha iman gə*tir*mə*yə təş*viq et*mək*dir. Quran*da mü*səl*man*la*rın in*san*la*ra xə*bər*dar*lıq et*mə*si ilə bağ*lı bir çox qə*ti və açıq hökm*lər var. Bun*lar*dan bi*ri də «Müd*dəs*sir» su*rə*si*nin 1-ci və 2-ci ayə*lə*rin*də bil*di*ri*lir:
«Ey ör*tü*nüb bü*rün*müş! Qalx qor*xut!» («Müd*dəs*sir» su*rə*si, 1-2).
Mü*səl*man*lar öz*lə*ri din*lə*ri*nə əməl et*dik*lə*ri ki*mi ət*raf*la*rın*da olan in*san*la*rı da bu*na təş*viq et*mə*yə mə*sul*dur*lar. Hət*ta Quran*da mü*səl*man*la*rın bü*tün hə*yat*la*rı*nı təb*liğ*lə, yə*ni din*lə*ri*ni yay*maq*la ke*çir*mə*lə*ri*nin la*zım ol*du*ğu bil*di*ri*lir. Mü*səl*man*lar iş*lə*ri*ni, məs*kun*laş*dıq*la*rı əra*zi*lə*ri, əy*lən*cə*lə*ri*ni, hə*yat tərz*lə*ri*ni bu mə*su*liy*yət*lə*ri*nə gö*rə tən*zim*lə*yir*lər. Mü*səl*man üçün Al*la*hın var*lı*ğı*nın bü*tün in*san*lar tə*rə*fin*dən bi*lin*mə*si, dərk edil*mə*si, bü*tün in*san*la*rın cə*hən*nə*min ne*cə yer ol*ma*sın*dan və he*sa*ba çə*kil*mə*lə*rin*dən xə*bər*dar ol*ma*sı on*la*rın ti*ca*rə*tin*dən, əy*lən*cə*sin*dən və ya ra*hat*lıq*la*rın*dan da*ha əhə*miy*yət*li*dir. Cə*hən*nəm*də*ki əza*bın şid*də*ti*ni və Al*la*hın qüd*rə*ti*ni yax*şı bi*lən mü*səl*man*lar in*san*la*rın di*ni əx*la*qa əməl et*mə*dik*lə*ri təq*dir*də on*la*rı göz*lə*yən aqi*bə*tin ne*cə ola*ca*ğı*nı öy*rən*mə*lə*ri üçün əl*lə*rin*dən gə*lə*ni edir*lər. La*zım olar*sa iş*lə*rin*dən, ev*lə*rin*dən və ya mülk*lə*rin*dən im*ti*na edə*rək in*san*la*rı xə*bər*dar edir və Al*la*hın bu əmr*lə*ri*ni ye*ri*nə ye*tir*məyə da*vam edir*lər. Al*la*hın mö*min*lə*rə olan bu əm*ri baş*qa bir ayə*də be*lə bil*di*ri*lir:
«Qəf*lət*də olan*la*rı və iman gə*tir*mə*yən*lə*ri işin bit*miş ola*ca*ğı peş*man*çı*lıq gü*nü ilə qor*xut!» («Mər*yəm» su*rə*si, 39).
(məqalə harun yahya)
Yetkileriniz
LinkBack URL
About LinkBacks
Alıntı ile cevapla
Yer imleri