Səmanın mavi görünməsinin (diqqət! olmasının deyil görünməsinin! çünki normalda atmosferimiz daha doğrusu hava rəngsiz bir qazdır!) tək səbəbi qırılma hadisəsidir. Günəş şüaları atmosferə girdiyində atmosferdəki qaz molekullarına və toz parçacıqlarına çarparaq saçılır. Gün işığı dəyişik dalğa boyu bir çox şüadan meydana gəlir. Ən qısa dalğa boylu mavi şüalar atmosferin üst təbəqələrindəki kiçik parçalar tərəfindən dərhal saçılırlar. Lakin çölümüz işıq (ki ən böyük dalğa boylu işıqdır!) saçılmaq üçün daha böyük parçacıqlara çarpmaq məcburiyyətindədir. Səma açıq olduğunda, mavi işıq digər işıqlara nisbətlə ən çox saçılan işıqdır. Buna görə də səma mavi görünür. Məsələn səma sıx buludlarla və ya tüstülə dolu olduğunda, bütün şüalar harada isə eyni nisbətdə saçılır. Bu da səmanın boz rəngdə görünməsinə səbəb olur.
Gün qərbimində və ya doğumunda isə günəş şüaları atmosferə əyik girdikləri üçün daha çox yol qət etmək məcburiyyətində qalırlar. Buna görə daha çox şüa və rəng saçılır. Çox az saçılmış olan qırmızı işıq isə günəşə və üfüqə qırmızı və ya portağal görünüş verir.

Zəhərli qurbağalar da var. Qamışlıqda yaşayan quru qurbağası gözünün yanında yerləşən ödündən xoşuna gəlməyənlərə tərəf zəhər püskürür, qırmızıdəri anaş qurbağa isə zəhəri dərisində gəzdirir. Cənubi Amerikada yaşayan ağacaçıxan qurbağa xüsusilə zəhərlidir. Onun dərisindən çıxan güclü zəhər damlası insanı öldürməyə kifayət edir. Yerli ovçular oxların ucunu qurbağanın dərisinə sürtərək zəhərləyirlər. Bu qurbağalar ağacda yaşayır və parlaq rəngləri var. Dərisindəki nişanələr yırtıcıları xəbərdar edir ki,zəhərlidir,ona toxunmaq olmaz. Lakin tropik meşələrdə elə ilanlar yaşayır ki,bu qurbağaları ləzzətlə yeyirlər və orqanizmlərinə heç bir ziyan gəlmir.

Niyə ata soldan minirik?! Digər bir çox vərdişdə olduğu kimi, bunun da səbəbi, insanların çoxunun sağ əllərini istifadə etmələridir. Əsrlər əvvəl, daha çox sağ əllərini istifadə edən insanlar, qılınclarını asan çəkə bilmələri üçün, qılınclarını qınlarında, sol tərəflərində daşıyırdılar.
Ata minərkən, sol silsilə altına qədər enən bu uzun qılıncla ata sağdan minmək, yəni sağ ayağı üzəngiyə qoyub, sol ayağı atın üzərinə ataraq minmək qılınc səbəbi ilə çətin olurdu.
Soldan, sol ayağı üzəngi üzərinə qoyub, sağ ayağı atın üzərinə ataraq minincə qılınc problem yaratmırdı. Xüsusilə döyüşə gedən ordularda intizam səbəbi ilə bir nümunə hərəkət edilməsi lazım olduğundan, solaxaylar da ata soldan minmək məcburiyyətində qalırdılar.
Artıq minicilər qılınc daşımırlarsa da, ata soldan minmək günümüzə qədər uzanan bir ənənə halına gəlir.