Mö*min*lər heç bir hal*da öz inanclarından güzəştə getməzlər. Hər bir mö*min ol*du*ğu şə*ra*it*də Al*la*hın və Onun di*ni*nin təm*sil*çi*si*dir. Bu hə*qi*qə*ti dərk edən və bu mə*su*liy*yə*ti da*şı*yan mö*mi*nə Al*lah və din əley*hi*nə da*nı*şılan yer*lər*də ol*maq ya*raş*maz. Be*lə ki, bu hal Quran ayə*lə*rin*də qə*ti ola*raq qa*da*ğan edil*miş*dir:
“Al*lah Ki*tab*da si*zə na*zil et*miş*dir ki, Al*la*hın ayə*lə*ri*nin in*kar edil*di*yi*ni və on*la*ra iz*teh*za olun*du*ğu*nu eşit*di*yi*niz za*man müş*rik*lər baş*qa bir söh*bə*tə gi*riş*mə*yə*nə qə*dər on*lar*la bir yer*də əy*ləş*mə*yin! Çün*ki o vaxt siz də on*la*rın ta*yı olar*sı*nız. Hə*qi*qə*tən, Al*lah mü*na*fiq*lə*rin və ka*fir*lə*rin ha*mı*sı*nı cə*hən*nəm*də bir ye*rə top*la*ya*caq*dır!” (Ni*sa su*rə*si, 140).
“Ayə*lə*ri*mi*zə is*teh*za edən*lə*ri gör*dü*yün za*man on*lar söh*bə*ti də*yi*şə*nə qə*dər on*lar*dan üz çe*vir. Əgər şey*tan sə*nə unut*dur*sa, xa*tır*la*yan*dan son*ra o za*lim tay*fa ilə bə*ra*bər otur*ma” (Ənam su*rə*si, 68).
Ca*hil cə*miy*yə*tin üzv*lə*ri*nin əsas xü*su*siy*yə*ti Al*la*hı la*zı*mın*ca qiy*mət*lən*di*rə bil*mə*mə*lə*ri və Onun gücündən xə*bər*siz ol*ma*la*rı*dır. Müş*rik*lər bu dü*şün*cə*siz*li*yin ver*di*yi cə*sa*rət*lə öz vic*dan*la*rı*nı ra*hat et*mək üçün bə*zən Al*la*hın və di*nin əley*hi*nə da*nı*şır*lar. Bu, bə*zən açıq bir hü*cum, bə*zən ötə*ri söz at*ma, bə*zən də din haq*qın*da ca*hi*lcəsinə verilən hökm for*ma*sın*da olur. Han*sı şə*ra*it*də olur*sa-ol*sun, be*lə bir hal ya*ran*dı*ğı za*man əgər mü*da*xi*lə et*mək im*ka*nı yox*dur*sa, ora*nı tərk et*mək mö*mi*nə fərz*dir. Bu ha*la la*qeyd qalmaq, hə*min şə*rai*tin bir par*ça*sı ol*maq Al*la*hın şə*ni*ni və şə*rə*fi*ni ucalt*maq və*zi*fə*si da*şı*yan mö*mi*nə ya*raş*ma*dı*ğı ki*mi, Quran*da da ha*ram buyrulmuşdur.
(məqalə harun yahya)
Yetkileriniz
LinkBack URL
About LinkBacks
Alıntı ile cevapla
Yer imleri