Allahın Rəhmindən Ümidi Üzməmək



“Mən*dən on*la*ra de: “Ey Mə*nim öz*lə*ri*nə zülm et*mək*də həd*di aş*mış bən*də*lə*rim! Al*la*hın rəh*min*dən ümid*siz ol*ma*yın. Al*lah bü*tün gü*nah*la*rı ba*ğış*la*yar. Hə*qi*qə*tən, O ba*ğış*la*yan*dır, rəhm edən*dir!” (Zu*mər su*rə*si, 53).

Ayə*də bil*di*ril*di*yi ki*mi, in*san*lar bə*zən bi*lə*rək*dən və ya bil*mə*yə*rək*dən səhv*lər edir*lər. Bu möv*zu ilə bağ*lı ayə*nin xi*ta*bın*dan da mə*lum ol*du*ğu ki*mi, bu*ra*da Al*la*hın rəh*mə*ti*ni uman in*san*la*ra üz tu*tu*lur. Yə*ni, ayə*də bil*di*ri*lən öz əleyh*lə*ri*nə ol*maq*la həd*di aşan in*san*lar Al*la*ha iman gə*ti*rən in*san*lar*dır. Bu*na gö*rə də be*lə hal de*mək olar ki, mü*səl*man*la*ra da aid*dir.

Al*lah bir çox ayə*lə*rin*də hət*ta təq*va sa*hi*bi olan mü*səl*man*la*rın da səhv edə bi*lə*cək*lə*ri*ni vur*ğu*la*mış*dır. Be*lə açıq*la*ma*lar in*sa*nın qəl*bi*nə fə*rəh ve*rir. Əks hal*da bilərək və ya bilməyərək səhv edən mü*səl*man bö*yük sı*xın*tı və ya vic*da*n əzabı çəkə bi*lər. La*kin mü*səl*man*la*rın Al*la*ha qar*şı hər hansı xətaya və ya nöqsana yol verməməkdə diq*qət*li ol*duq*la*rı*nı bi*lən Rəb*bi*miz Quran*da əməlləri və əxlaqları mədh edilərək bəhs edilən pey*ğəm*bər*lər*dən də nü*mu*nə*lər ve*rə*rək, is*tis*nasız ol*araq, hər in*sa*nın bö*yük və ki*çik səhv edə bi*lə*cə*yi*ni diq*qə*tə çat*dır*mış*dır. Be*lə*lik*lə, ayə*lər*də bu cür şövq*ve*ri*ci və qəl*bi fə*rəh*lən*di*rən ifa*də*lər mü*səl*man*la*rın hər han*sı səhv*dən son*ra ümid*siz*li*yə düş*mə*si*nin qar*şı*sı*nı alır. Hət*ta Al*lah in*san*lar*ın səhv*lə*rinin o qə*dər müx*tə*lif ol*du*ğu*nu bil*dir*miş*dir ki, in*san*la*rın səhv et*dik*dən son*ra peş*man*lıq du*yub töv*bə et*dik*lə*ri za*man, is*tis*na*sız ola*raq, hər səh*vin ba*ğış*la*na*ca*ğı*nı bu*yur*muş*dur.

La*kin Quran*dakı qəl*bi fə*rəh*lə*dən, in*san*la*ra ümid ve*rən müx*tə*lif ifa*də*lə*rə bax*ma*ya*raq, qü*sur*lu ol*du*ğu*nu əsla qə*bul et*mə*yən bir çox in*san*lar da var. Ayə*lər*də*ki açıq*la*ma*la*ra rəğ*mən səhv et*dik*dən son*ra ümid*siz*li*yə qa*pıl*maq, üzün*tü və sı*xın*tı*ya düş*mək xə*ta*sız*lıq id*dia*sın*da olan in*san*la*ra xas olan dav*ra*nış*dır. Səh*vi*ni tə*kəb*bü*rü uc*ba*tın*dan və lov*ğa*lı*ğı*na gö*rə heç bir vəch*lə qə*bul et*mək is*tə*mə*yən in*san et*dik*lə*ri*nə gö*rə bö*yük üzün*tü*yə qa*pı*lır. Be*lə lov*ğa adam*lar asan*lıq*la səhv edən, yan*lış qə*rar*lar qə*bul edə bi*lən, yan*lış dav*ra*na bi*lən və ya yan*lış da*nı*şa bi*lən var*lıqlar ol*duq*la*rı*nı qə*bul et*mək*də çə*tin*lik çə*kir*lər. On*lar qü*sur*suz*lu*ğun və xə*ta*sız ol*ma*ğın yal*nız Al*la*ha xas bir vəsf ol*du*ğu*nu dü*şü*nə bil*mir*lər. Öz*lə*ri də qü*sur*suz ol*maq is*tə*yir*lər. La*kin bu*nu heç cür ba*ca*ra bil*mə*mə*lə*ri və is*tə*mə*dən də bir çox səhv*lə*rə yol vermələri on*la*rı ümid*siz*li*yə sü*rük*lə*yir. Mü*səl*man*lar isə Al*la*hın qar*şı*sın*da qü*sur*la*rı*nı və aciz*lik*lə*ri*ni qə*bul edə*rək ra*hat hə*yat tər*zi ke*çi*rir və heç bir za*man səhv*siz*lik id*dia*sın*da ol*mur*lar.

Bu*nu da unut*ma*maq la*zım*dır ki, in*san*la*rın hət*ta ən iman*lı olan*la*rı*nın da qü*sur*lu və asan*lıq*la səhv edə*cək şə*kil*də ya*ra*dıl*ma*la*rı Al*la*hın qü*sur*suz*luq vəs*fi*ni dərk edə bil*mək üçün*dür. Çün*ki in*san qü*sur*suz*lu*ğu yal*nız qü*sur və əs*kik*lik gö*rə*rək dərk edə bi*lər. Bu sə*bəb*dən də in*sa*nın öz aciz*li*yi*ni gör*mə*si onun Al*la*hın mü*kəm*məl*li*yi*ni da*ha yax*şı an*la*ma*sı*na sə*bəb ola*caqdır.
(məqalə harun yahya)