Xocalı'yı unutmadıq…

Sarkisyan,
Kənar məhəllənin üçüncü uşağı
İki küçə ötemizdeki qaranlıq.
Abilerinin kölgəsinə sığınan
Yaramaz uşaq.
Sarkisyan,
Deli Dumrulluğa soyunmuş
Dumrul ola bilməmiş dəli.
Gözlədiyi körpünün altından
Qurumuş bir mazi axar.
ya da
Elə bir mazi
Heç olmamışdır əslində.
Əlində bir vedrə
Çay edər ağılı sıra
Daşıma suyla dondurduğu
Değirmenler qədər gerçəkdir,
Həyata keçirə xəyalları.
Sarkisyan,
tarixindən xəbərsiz
Keçmişə palçıq təyin edərsən.
Sən ki arxa bahçendeki çiçəkləri
Qanla sulayan adam.
Bilərəm, əlbət bilərəm
Gecə vaxtı yolunu çevirdiyi insanların
Qışqırıqları evimizə qədər gəlirdi.
Yandırdığı canların can olduğunu
Unuttun sanaram.
Unuttun da indi
Babanın ayağına batan tikanın hesabını soruşarsan.
İndi,
Eyni məhəllədə paylaşdığımız günlərin xatirinə söylə
Heç mi üçün rəhm etməsə.
Və heç unutmam
Doxsan ikinin qışında
Bir Fevral ayazında
İçimizi soyutdu.
İndi,
Ürəyimin bir qismi
Heç ısınmadı ondan sonra.
Qara buludlar kimi
Çökdü məhəllənin üstünə.
İşdə o gecə
Sən və dostların
Yəni sən və Sarkisyanlaşmışlar.
Yağan qar belə beyazlatamadı
Çöktürdüğünüz qaranlığı.
Çünki o gün
Kar kırmızıydı, qar ölümdü.
Qandan adam vardı məhəllənin ortasında.
Son gördüyümdə pəncərənin sahilindən
Bir körpə qaldırırdı havaya
Və sonrası ...
Sonra ürəyimdə sızı
sonra insanlaştıramadıklarımızın
Sözdə müvəffəqiyyəti.
Mən o gün
İşdə tam o zaman
Kalbimin indi ısıtamadığım qisimini
Ayazda buraxdım.

Ahmet EREN (Erenşah)



Sarkisyan,
Kenar mahallenin üçüncü çocuğu
İki sokak ötemizdeki karanlık.
Abilerinin gölgesine sığınan
Yaramaz çocuk.
Sarkisyan,
Deli Dumrulluğa soyunmuş
Dumrul olamamış deli.
Beklediği köprünün altından
Kurumuş bir mazi akar.
Ya da
Öyle bir mazi
Hiç olmamıştır aslında.
Elinde bir kova
Nehir yapar aklı sıra
Taşıma suyla döndürdüğü
Değirmenler kadar gerçektir,
Gerçekleştiremediği hayalleri.
Sarkisyan,
Tarihinden habersiz
Geçmişe çamur atarsın.
Sen ki arka bahçendeki çiçekleri
Kanla sulayan adam.
Bilirim, elbet bilirim
Gece vakti yolunu çevirdiğin insanların
Çığlıkları evimize kadar gelirdi.
Yaktığın canların can olduğunu
Unuttun sanırım.
Unuttun da şimdi
Babanın ayağına batan dikenin hesabını sorarsın.
Şimdi,
Aynı mahalleyi paylaştığımız günlerin hatırına söyle
Hiç mi için acımaz.
Ve hiç unutmam
Doksan ikinin kışında
Bir Şubat ayazında
İçimizi soğuttun.
Şimdi,
Kalbimin bir kısmı
Hiç ısınmadı ondan sonra.
Kara bulutlar gibi
Çöktün mahallenin üstüne.
İşte o gece
Sen ve arkadaşların
Yani sen ve Sarkisyanlaşmışlar.
Yağan kar bile beyazlatamadı
Çöktürdüğünüz karanlığı.
Çünkü o gün
Kar kırmızıydı, kar ölümdü.
Kandan adam vardı mahallenin ortasında.
Son gördüğümde pencerenin kıyısından
Bir bebek kaldırıyordun havaya
Ve sonrası…
Sonrası kalbimde sızı
Sonrası insanlaştıramadıklarımızın
Sözde başarısı.
Ben o gün
İşte tam o zaman
Kalbimin şimdi ısıtamadığım kısmını
Ayazda bıraktım.

Ahmet EREN (Erenşah)