Nazim Hikmətin özü yazdığı avtobioqrafiyası..

[Anel]

OTOBİYOGRAFİ

1902'de doğdum
doğduğum şehre dönmedim bir daha
geriye dönmeyi sevmem
üçyaşımda Halep'te paşa torunluğu ettim
on dokuzumda Moskova'da komünist üniversite öğrenciliği
kırk dokuzumda yine Moskova'da Tseka-Parti konukluğu
ve on dördümden beri şairlik ederim

kimi insan otların kimi insan balıkların çeşidini bilir
ben ayrılıkların
kimi insan ezbere sayar yıldızların adını
ben hasretlerin
hapislerde de yattım büyük otellerde de
açlık çektim açlık gırevi de içinde ve tatmadığım yemek yok gibidir
otuzumda asılmamı istediler
kırk sekizimde Barış madalyasının bana verilmesini
verdiler de

otuz altımda yarım yılda geçtim dört metre kare betonu
elli dokuzumda on sekiz saatte uçtum Pırağ'dan Havana'ya

Lenin'i görmedim nöbet tuttum tabutunun başında 924'te
961'de ziyaret ettiğim anıtkabri kitaplarıdır

partimden koparmağa yeltendiler beni
sökmedi
yıkılan putların altında da ezilmedim

951'de bir denizde gençbir arkadaşla yürüdüm üstüne ölümün
52'de çatlak bir yürekle dört ay sırtüstü bekledim ölümü

sevdiğim kadınları deli gibi kıskandım
şu kadarcık haset etmedim Şarlo'ya bile
aldattım kadınlarımı
konuşmadım arkasından dostlarımın
içtim ama akşamcı olmadım
hep alnımın teriyle çıkardım ekmek paramı ne mutlu bana

başkasının hesabına utandım yalan söyledim
yalan söyledim başkasını üzmemek için
ama durup dururken de yalan söyledim

bindim tirene uçağa otomobile
çoğunluk binemiyor
operaya gittim
çoğunluk gidemiyor adını bile duymamış operanın
çoğunluğun gittiği kimi yerlere de ben gitmedim 21'den beri
camiye kiliseye tapınağa havraya büyücüye
ama kahve falıma baktırdığım oldu

yazılarım otuz kırk dilde basılır
Türkiye'mde Türkçemle yasak

kansere yakalanmadım daha
yakalanmam da şart değil
başbakan filan olacağım yok
meraklısı da değilim bu işin
bir de harbe girmedim
sığınaklara da inmedim gece yarıları
yollara da düşmedim pike yapan uçakların altında
ama sevdalandım altmışıma yakın

sözün kısası yoldaşlar
bugün Berlin'de kederden gebermekte olsam da
insanca yaşadım diyebilirim

ve daha ne kadar yaşarım
başımdan neler geçer daha
kim bilir.

Bu otobiyografi 1961 yılı 11 Eylülünde Doğu Berlin'de yazıldı.

[tenteci]

katkın içi cok tesekürler yeri cok zor doldurulacak bir degerdi

[yeshu]

'başkasının hesabına utandım yalan söyledim
yalan söyledim başkasını üzmemek için'

Aslında NH'in karakterini çok iyi anlatan sözlerden biri bu. Dusunebiliyor musunuz, 'başkasının hesabına utanmak' ve bu nedenle 'yalan söylemek'...

Türk yazın dünyasının önemli bir yazarıydı... Ama üzerine yapışan etiketten dolayı sanki hep bir kesimin yazarı gibi algılandı... Dileriz genç kuşaklar 'etiketleme' etkisinden sıyrılıp onu daha farklı bir bakış açısıyla değerlendirir ve yazılarını, kendilerini 'sınır noktasına' konuşlayıp okuyabilirler.

Daha fazla okunması dileğiyle...

[hun_turk58]

hiç bi insan okunmadan anlaşılamaz.bize komünizim geliyor sakının dediler.biz onları avladık.halbuki komünistliğin ne olduğunu bilmeyen bir halktık.büyük başlar çok kötü demişlerdi.büyük başların boynundaki tasmanın ucu amerika ve avrupa devletrenin elindeydi.
yüzyılların ezikleşmiğiyle bi çare kalmış halkımız ne bilsin komünizmi.bize din diye imamlara şeyhlere inanmamız öğretildi.inandığımız yaratıcının sözlerini,buyruklarını anlamadığımız arapça ile öğrettiler.halbu ki islamda ruhbanlık yoktur.peki şeyhler ,şıhlar din adı altında halkımın inancını sömürdüler,bu neydi.
ulu yaratıcımıza şükür olsun.bize atatürk ü bahşetti.iki mustafa bilirim.biri muhammed mustafa diğeri kemal mustafa.tanrı insanlığa üçüncü mustafayı kim bilir kime bahçeder.umarım bize eder.