Hele de tek işıq, tek ümid ve tek hesret odur!
Hz. Mehemmedin (s.a.s.) çox sade heyat terzi vardı. Hesirin üstünde arpa çörek yeyerdi.
Qarşısına çıxan insana ele semimi davranırdı ki, her kes onun yanında en sevimli insan olduğunu sanırdı.
Şen ve gülerüzlüydü. Ancaq vehy geldiyi, axireti xatırladığı ya da öyüd verdiyi zaman çöhresi deyişerdi.
Bağışlamış, xoşgörünün timsalı olmuş, pisliyi hemişe tükenmeyen sevgiyle öldürmüşdü. Yaxşılıqla zülüm zincirini qırmış, zülmü zalımın qelbinde eriderek insanlığa yol göstermişdir.
Hicretin 8 – ci ili idi .... Peyğemberimiz böyük bir ordunun başında Mekkeye doğru irelileyerken yol üstünde yeni doğulmuş balalarına süd veren itleri gördüler. Peyğember tez Suayl b. Sürakanı çağırdı ve süd emen balaların önünde duraraq onların atlardan qorunmasını istedi.
emr tez yerine yetirildi ve ordunun yolu yana çevrildi. Bununla da, İslamın kainatı dolduran rehmetinden aciz ve zeif balalar haqlarına düşen nasibi aldılar.
Heç kime xecalet çekdirmeyen, incitmeyen, qelbini qırmayan O idi! O idi her kese derd yanan, kederine ortaq olan, her kesin elinden tutan, her kese hayan olan!
Doğru olan ne vardısa, hörmete sebeb olacaq ne vardısa, saf olan, temiz olan, doğru olan, dürüst olan, yaxşı, sevimli ne vardısa, Onda vardı. Onun heyatı ülvi olan her şeyle bezenmişdi. Dünyanın en böyük ve gözel exlaqı Onda idi.
en qaranlıq geceler onunla aydın olurdu.
O insanları çox sevirdi......
Ve heç bir insan dünyada onun qeder sevilmemişdir.
