Din Əxlaqına Gözəl Öyüd-Nəsihətlə Dəvət Edək

Din Əxlaqına Gözəl Öyüd-Nəsihətlə Dəvət Edək

[

«İn*san*la*rı hik*mət*lə, gö*zəl öyüd-nə*si*hət ilə Rəb*bi*nin yo*lu*na də*vət et, on*lar*la ən gö*zəl su*rət*də mü*ba*hi*sə et. Hə*qi*qə*tən, Rəb*bin yo*lun*dan azan*la*rı da, haqq yol*da olan*la*rı da da*ha yax*şı ta*nı*yır!» («Nəhl» su*rə*si, 125).


İs*lam di*ni*nin xü*su*siy*yə*ti bu di*nin in*sa*nın onu yal*nız öz da*xi*lin*dən gə*lə*rək və qəl*bən qə*bul edə*rək ya*şa*ma*sı ilə Al*lah dər*ga*hın*da qə*bul edi*lən bir inanc sis*te*mi ol*ma*sı*dır. Al*lah di*nin bu xü*su*siy*yə*ti*ni Quranın bir çox ayə*lə*rin*də izah et*miş*dir. Mə*sə*lən, na*maz qı*lan bir in*san na*ma*zı*nı Al*lah üçün is*tə*yə*rək və se*və*rək qıl*ma*lı*dır. Həm*çi*nin mal-döv*lə*tin*dən Al*lah yo*lun*da xərc*lə*yən bir in*sa*nın hə*min iba*də*ti*nin Al*lah dər*ga*hın*da qə*bu*le*di*lən ol*ma*sı onun ver*di*yi bu sə*də*qə*ni is*tə*yə*rək və se*və*rək ver*mə*si*nə bağ*lı*dır.

Bir in*san mü*səl*man ol*maq üçün di*ni və Al*la*hı ağlıyla dərk et*mə*li və Onu qəl*bən də təs*diq et*mə*li*dir. Ye*ri*nə ye*tir*di*yi bu xid*mət*lə*ri nə üçün et*di*yi*ni bil*mə*li*dir. Mü*səl*ma*nın di*nə olan bağ*lı*lı*ğı onun Al*la*hın var*lı*ğı*na olan ina*mın*dan irə*li gə*lir. Bu sə*bəb*dən də di*nin tə*ləb*lə*ri*ni is*tə*yə*rək və se*və*rək ye*ri*nə ye*ti*rir. Do*la*yı*sı ilə İs*lam yal*nız in*sa*nın öz razılığı ol*du*ğu təq*dir*də, hə*qi*qi mə*na*da ya*şa*na bi*lə*cək bir sis*tem*dir.

[

Bu*na gö*rə də din*də zo*ra*kı*lıq yox*dur. Al*lah mü*səl*man*la*ra di*nə qar*şı is*tək*siz olan in*san*la*ra İs*la*mı zor*la qə*bul et*dir*mə*yə ça*lış*ma*ma*ğı əmr et*miş*dir. Çün*ki Al*lah di*ni in*sa*nın zo*ra*kı*lı*qla de*yil, qəl*bən ye*ri*nə ye*ti*rəcəyi şə*kil*də yaratmışdır. Qəl*bən de*yil, zor*la qə*bul et*di*ri*lə*rək ya*şa*nan bir di*nin Al*lahın dər*ga*hın*da heç bir qiy*mə*ti ol*ma*ya bi*lər və bu halda hə*min in*sa*nın di*nə əməl et*mə*si ilə əməl et*mə*mə*si ara*sın*da da heç bir fərq ol*ma*ya*caq.

Mü*səl*man*la*rın din əx*la*qı*nı izah et*mə*si yal*nız gö*zəl söz*lü də*vət şək*lin*də ola bi*lər. Bu həm*çi*nin Al*la*hı se*vən*lə*rin din əx*la*qı*nı ya*şa*ma*sı*na istiqamətlənən bir də*vət*dir. Din*də zo*ra*kı*lı*ğın ol*ma*ma*sı ilə bağ*lı bir ayə*də be*lə buy*ru*lur:

«Din*də məc*bu*riy*yət yox*dur. Ar*tıq doğ*ru*luq az*ğın*lıq*dan ayırd edil*di. Hər kəs Ta*ğu*tu in*kar edib Al*la*ha iman gə*ti*rər*sə, o, ar*tıq ən möh*kəm bir ip*dən ya*pış*mış olur. Al*lah eşi*dən*dir, bi*lən*dir!» («Bə*qə*rə» su*rə*si, 256).

Ayə*də*ki əmr*dən də gö*rü*nür ki, mü*səl*man*lar İs*la*mı təb*liğ edər*kən və ima*nı sev*di*rər*kən sö*zün ən gö*zə*li*ni iş*lə*dir*lər, qar*şı*la*rın*da olan in*sa*nı in*cit*mə*yə*cək, mü*səl*man*la*ra qar*şı qəlb*lə*rin*də bir sev*gi oyan*dı*ra*caq şə*kil*də di*ni əx*la*qı təb*liğ edir*lər. Çün*ki mü*səl*man*la*ra qar*şı qəl*bin*də sev*gi ya*ra*nan bir in*san*da on*la*rı bu qə*dər gö*zəl əx*laq*lı in*san*lar edən inanc sis*te*mi*nə qar*şı da ma*raq və sev*gi his*si əmə*lə gə*lə*cək. Bu*na gö*rə də gö*zəl söz onun qəl*bi*ni İs*la*ma daha da yaxınlaşdıran mü*hüm amildir.
(məqalə harun yahya)