Sevilən Şeyləri Allah Yolunda Sərf Etmək

Sevilən Şeyləri Allah Yolunda Sərf Etmək

[

Sə*mi*mi və ix*las*lı şə*kil*də, Al*la*hın razılığından kə*nar heç bir məq*səd və əvəz güd*mə*dən infak etmək, yəni Al*lah yo*lun*da mal-döv*lət sərf et*mək ima*nın gös*tə*ri*ci*si*dir. Al*lah yo*lun*da mal-döv*lət sərf edən mö*min*lər bir çox ayə*lər*də mədh edil*miş və müj*də*lən*mişdir. La*kin “Ali-İm*ran” su*rə*si*nin 92-ci ayə*sin*də Al*lah yo*lun*da mal-döv*lət sərf et*mək*lə bağ*lı çox in*cə və mü*hüm meyar ve*ril*miş*dir: “Sev*di*yi*niz şey*lər*dən (haqq yo*lun*da) sərf et*mə*yin*cə sa*va*ba çat*maz*sı*nız”. Ayə*də be*lə buy*ru*lur:

“Sev*di*yi*niz şey*lər*dən (haqq yo*lun*da) sərf et*mə*yin*cə sa*va*ba çat*maz*sı*nız. Şüb*hə*siz ki, Al*lah xərc*lə*di*yi*niz hər bir şe*yi bi*lən*dir!” (Ali-İm*ran su*rə*si, 92).

Bir in*sa*na və ya bir şe*yə verilən də*yər onu əl*də et*mək üçün fə*da edilənlərin öl*çü*sü ilə düz mü*tə*na*sib*dir. Əgər in*san bə*zi şey*lə*ri fə*da et*mir*sə, de*mə*li, hə*min şey*lər onun üçün qiy*mət*li*dir. Heç nə Al*la*hın razılığından və rəh*mə*tin*dən da*ha qiy*mət*li ol*madı*ğı üçün əsl mö*min bütün bun*la*rı əl*də et*mək üçün malik olduğu hər şeyi haqq yolunda verə bilər. Bunu et*məməsi onun sev*gi və bağ*lı*lıq his*si duy*du*ğu bə*zi dün*yə*vi şey*lə*ri Al*la*hın ra*zı*lı*ğın*dan üs*tün tutması anlamına gələ bilər. Bu hal*da da ayə*nin bil*dir*di*yi ki*mi, əs*la yax*şı*lı*ğa ça*tmaz.

Ola bi*lər ki, bir in*san Al*lah yo*lun*da çox şey sərf et*sin, bö*yük xid*mət*lər gös*tər*sin, da*im iba*dət et*sin və yax*şı di*ni bi*li*yə sa*hib ol*sun. La*kin la*zım ol*du*ğu za*man sev*di*yi bir şey*dən ay*rı*la və onu Al*lah yo*lun*da sərf edə bil*mir*sə, bu, iman*la əla*qə*li olan zə*if*lik və çox bö*yük qəbahətdir. Çün*ki hə*min şe*yi Al*lahın razılığından üs*tün tu*tur. Onun əmə*li nə olur*sa-ol*sun, bu in*san işin məğzini dərk et*mə*miş, əv*vəl*cə*dən yax*şı iş*lər gör*dü*yü*nü gü*man et*di*yi bü*tün əməlləri heç ol*muş*dur.

Əv*vəl*ki fə*sil*lər*də sev*gi*nin yal*nız Al*la*ha duyulması, se*vi*lən di*gər şey*lə*rin və in*san*la*rın isə yal*nız Al*la*hın tə*cəl*lisi olduğu üçün Al*lahın da on*la*rı sev*məsi səbəbindən Al*la*hın ra*zı*lı*ğı*nı əl*də et*mək*dən öt*rü se*vil*mə*li ol*duq*la*rı*nı qeyd et*miş*dik. Al*lahın dər*ga*hın*da qə*bul edi*lən ye*ga*nə sev*gi for*ma*sı da elə bu*dur. Be*lə olan hal*da in*san on*suz da sev*di*yi, sa*hib ol*du*ğu şey*lə*ri hə*mi*şə və heç tə*rəd*düd et*mə*dən se*və*rək fə*da edir. Onun sev*gi*si Al*lah üçün ol*du*ğun*dan heç bir şey də itir*mir. Çün*ki hər yer Al*la*hın*dır. Al*lah in*sana onun şah da*ma*rın*dan daha ya*xın*dır. Mö*min heç bir şey itir*mə*di*yi ki*mi Al*la*hın di*lə*di*yi tərzdə dav*ran*dı*ğı üçün Al*la*hın da*ha bö*yük sev*gi və ik*ra*mı*na na*il olur. Əlin*dən ge*dən hər hansı bir şey üçün mə*yus ol*maz, ək*si*nə, da*ha çox se*vi*nər. Əsl mö*min dav*ra*nı*şı da elə bu*dur.

Hal*bu*ki, in*san sev*di*yi şe*yi və ya in*sa*nı Al*lah*la əla*qə*si ol*ma*yan ay*rı var*lıq ki*mi se*vir*sə, on*la*rı Al*la*ha şə*rik qoş*muş, büt ha*lı*na gə*tir*miş sa*yı*lır. O, şəxs hə*min şe*yi Al*lah yo*lun*da sərf et*mək la*zım ol*du*ğu za*man, Al*la*hın əmr*lə*ri*nə ta*be olub bunu edər*sə, öz ca*hil*li*yi və hə*ris*li*yi uc*ba*tın*dan içi*nə düş*dü*yü bu şirk*dən Al*la*hın di*lə*mə*si ilə tə*miz*lənə bilər. Son*da da müs*bət nə*ti*cə əl*də edib Al*la*hın rəh*mə*ti*ni qa*za*na bilər.
(məqalə harun yahya)