-
Mikayıl Müşfiq
[
Mikayıl İsmayılzade 1908 - ci ilde Bakıda doğulmuşdur. İlk tehsilini Rus - Tatar mektebinde almışdır. Azerbaycan Dövlet Universitetinde (indiki Bakı Dövlet Universiteti) Dil ve Edebiyyat fakültesini bitirmişdir. Şer heyatına 1926 ci ilde "Genc Fehle" qezetinde işıq gören "Bir gün" şerile başlamışdır. XX ci esrin evvelinde Azerbaycan edebiyyatında romantizmin meşhur nümayendesi olmuşdur. Azerbaycanda kommunizm dövrünün ilk qurbanlrındandır. 1939 cu ilde Bakıdakı Bayıl hebsxanasında güllelenmişdir. Mezarı bilinmir.
-
"Heyat sevgisi"
Ah, men günden-güne bu gözelleşen
İşıqlı dünyadan nece el çekim?
Bu yerle carpışan, göyle ellesen
Dostdan, aşinadan nece el cekim?
Dönme bir sebneme yaz seherinde,
Könül, güneş kimi parla yerinde!
Göylerin laciverd eteklerinde
Geden bu qovğadan nece el çekim?
Tebiet varlıdır, tebiet xesis,
İşlederken onu, sen ey mühendis,
Men de qart daşlara verdiyim bu hiss,
Bu ince menadan nece el çekim?
Bir yanda terlanlar, dumanlı dağlar,
Bir yanda keklikler, ayna bulaqlar.
Bir yanda bülbüller, çiçekli bağlar,
Men bu tamaşadan nece el çekim?
Qarşımda dalğalı derin bir ümman,
Ümmanı sarsıdar bir acı tufan,
Beyaz köpükleri bir çiçek yapan
Serden, xülyadan nece el çekim?
Mehriban sevgilim qarşımda durdu,
Yene şairliyim başıma vurdu,
Menden Mecnun könlüm maraqlı sordu:
-Bu sacı Leyladan nece el çekim?
Xezan acısına edib tehemmül,
Gülün kölgesinde ötende bülbül,
-Heyat,heyat!- deye cırpınır könül,
Könülden, sevdadan nece el çekim?
-
Mən Mikayıl Müşfiqin Yenə o bağ olaydı şerini çox sevirem. Mənə elə gəlir ki onun ən gozəl əsərləri sırasında birincidir... Mənim o şer tam yadımda deyil və Azərbaycanda yaşamadığım üçün əlimdə onun kitabı yoxdur ki o Şeri tam oxuyum. Mümkündürsə onu da yazın. Coxsağolun.
-
O şeri men de çox sevirem :P
"Yenə o bağ olaydı"
Yenə o bağ olaydı, yenə yığışaraq siz
O bağa köçəydiniz.
Biz də muradımızca fələkdən kam alaydıq,
Sizə qonşu olaydıq.
Yenə o bağ olaydı, səni tez-tez görəydim,
Qələmə söz verəydim.
Hər gün bir yeni nəğmə, hər gün bir yeni ilham,
Yazaydım səhər axşam.
Arzuya bax sevgilim, tellərindən incəmi ?
Söylə ürəyincəmi ?
Yenə o bağ olaydı, yenə sizə gələydik,
Danışaydıq, güləydik.
Ürkək baxışlarınla, ruhumu dindirəydin,
Məni sevindirəydin.
Gizli söhbət açaydıq, ruhun ehtiyacından,
Qardaşından, bacından.
Çəkinərək çox zaman söhbəti dəyişəydin,
Yenə bir vuraydı, qəlbimiz gizli-gizli,
Sən ey əsmər bənizli.
Bu yaz bir başqa yazdır, bu yaz daha da xoşdur,
Vay o qəlbə ki, boşdur!
Hər üfüqdə bir həvəs, hər bucaqda bir umud,
İnsanlar daha mə’sud.
Duyğular daha incə, fikirlər daha dərin,
Ürəklər daha sərin.
İnsanların vüqarı, tələbi daha yüksək,
Yolumuzdan daş, kəsək,
Təmizlənmiş bir az da. Ellərin keyfi sazdır,
Bu yaz, bir başqa yazdır!
Yenə o bağ olaydı, yenə o qumlu sahil,
Sular ötəydi dil-dil.
Saçın kimi qıvrılan, dalğalara dalaydım,
Dalıb ilham alaydım.
Əndamını həvəslə, qucaqlarkən dalğalar,
Qəlbimdə qasırğalar,
Fırtınalar coşaydı, qısqanclıqlar doğaydı,
Məni hirsim boğaydı.
Cumub alaydım səni dalğaların əlindən,
Yapışaydım belindən.
Xəyalımız üzəydi, sevda dənizlərində,
Ləpələr üzərində,
İlhamımın yelkəni, zərrin saçın olaydı,
Sular xırçın olaydı.
Bu nə gözəl şerdir, bu nə gözəl mənzərə,
Gəlin baxın Xəzərə.
Çıxalım Buzovnada kiçik qayalıqlara,
Seyrə dalım bir ara...
Gecələr sayrışarkən, ulduzlar lalə kimi,
İşıqlar jalə kimi.
Çilənib dağılarkən ətrafa damla-damla,
Ən yaxın bir adamla.
Nə gözəldir dinləmək suların nəğməsini,
Təbiətin səsini!
Nə gözəldir dolaşmaq, isti yay fəsilləri,
Bu sərin sahilləri!
Nə gözəldir səhərlər bizim böyük ruhumuz,
Aşıb-daşan duyğumuz.
Şəklindəki sulara, baxaraq ləzzət almaq,
Bu mavi şe’rə dalmaq.
Dalğalar kimi qalxmaq, dalğalar kimi enmək,
Bə’zən hürküb çəkinmək.
Hər dalğa bir kişnəyən bəyaz yallı at kimi,
Bizim bu həyat kimi!
Yenə o bağ olaydı sevdalar ölkəsində,
O söyüd kölgəsində.
İnci qumlar üstündə yenə verib baş-başa,
Yayı vuraydıq başa.
Günlərimiz keçəydi qızğın fərəhlər kimi,
Dolu qədəhlər kimi.
Yarpaqlar arasından uzadaraq əlini,
Oxşayaraq telini.
Gecələr darayaydı saçlarını ay gözəl!
Sən gözəlsən, ay gözəl?
Əllərində əllərim, gözlərində gözlərim...
Asılaydı sözlərim.
Könlünün qulağından bir qızıl tana kimi,
Günəş doğana kimi.
Bu yaz dostlarım bir az bəxtəvər olacaqlar,
Can-ciyər olacaqlar.
Bir az da uzaqlara açacaqlar yelkəni,
Ruh yeni, həyat yeni...
Çıxacaqlar göyləri aşaraq dönə-dönə,
Buludların fövqünə.
Uçacaqlar sabaha, uçacaqlar yarına,
Efir boşluqlarına.
Vaxtilə bir kölgə tək hür yaşamaq istəyən,
Bu insan oğlu bilsən.
Azadlıq ölkəsində daha şad olacaqdır,
Dünya dad alacaqdır.
Yenə o bağ olaydı, yenə yığışaraq siz,
O bağa köçəydiniz.
Biz də muradımızca fələkdən kam alaydıq,
Sizə qonşu olaydıq.
Yenə o bağ olaydı, səni tez-tez görəydim.
Qələmə söz verəydim.
Hər gün bir yeni nəğmə, hər gün bir yeni ilham,
Yazaydım səhər-axşam.
Arzuya bax, sevgilim, tellərindən incəmi?
Söylə, ürəyincəmi?
-
Əla şerdir.. çoxsağol. :D
-
-
-
-
üzr isteyirem Anel, şekillerle kederlendirmek istemezdim
-
-
-
Lirika ,poeziya deyəndə ağıla ilk gələn Azərbaycan ədiblərindən biri də rəhmətlik Mikayıl Müşfiqdir . Mən deyərdim ki şairin ən gözəl əsərləri , şerləri təqribən otuz yaşından sonra yaranır . Yəni insan dolğunlaşdıqca , yaşlaşdıqca dünyaya baxışı dəyişir , dünyagörüşü artır və sairə ... Mikayıl Müşfiq cavan rəhmətə getməsinə baxmayaraq sədəbiyyatda öz sözünü dedi , öz izini buraxdı . Yaşasaydı daha çox yaradardı . Ruhun şad olsun ustad !!! Qəbrin nurla dolsun !!!
Əziyət çəkib Mikayıl Müşfiq haqqında məlumat verdiyiniz üçün təşəkkür edirəm . Mümkünsə Rəhmətliyin " Yağış " və " Tar " şerini də yazardınız foruma .
Əvvəlcədən təşəkkürlər .
-
Çoxsağolun, dəyməz mən təşəkkür edirəm
Bəli, Müşfiq yaşasaydı ikinci Nizami olardı :meyus:
"Tar"
Oxu, tar, oxu tar!…
Səsindən ən lətif şerlər dinləyim,
Oxu tar, bir qədər,
Nəğməni su kimi alışan ruhuma çiləyim.
Oxu tar!
Səni kim unudar?
Ey geniş kütlənin acısı, şərbəti,
Alovlu sənəti!
Gözləri qibləyə açılan hasarlı binalar,
Dinləmiş əzəldən səsini.
Papaqlı atalar, çadralı analar,
Ötürmüş sayəndə köksünü:
Düşmüşlər gah şirin, gah acı toruna,
Sevinə-sevinə, qoruna-qoruna.
Çarparaq Çargahın divardan divara,
Yolçunu yolundan eyləmiş avara.
Çalxalanmış dərələr, təpələr,
Səs vermiş səsinə ləpələr.
Oxu tar:
fikrimdə oyansın,
Baharın, Seyidin qəzəli;
Oxu, tar, ruhlansın
Şirvanın, Gəncənin mehriban gözəli!
Damağdan düşənlər,
Ürəyi şişənlər,
İlkbahar seyrinə çıxmayan,
Özünü dağların döşünə yıxmayan
Sinəsi dağlılar,
Vəfasız bir eşqin dağınıq zülfünə bağlılar,
Dəxilin olmuşlar,
Qapında təsəlli bulmuşlar.
Zilin var, vəsətin, bəmin var;
Sənin də quşların dəmindən ayrılan
Bir özgə dəmin var.
Səni də avara eyləmiş
Dağınıq telli bir “zərəfşan”.
Onunçün Segahın danışır,
Pərişan, pərişan.
Səsini dinləmiş
Şahların, xanların sarayı;
Səninlə birlikdə inləmiş
Əsirlər alayı.
Bə’zən də simlərin qəmləri ovudar,
Olardın onların sirdaşı
Sən ey tar!…
Gülləri əməkçi barmaqlar qanından
Rəng alan xalçalar,
Xalçalar üstündə uzanmış
Dodağı qönçələr,
“- Hey, saqi, mədət qıl, soyudu şərabın,
İncitmə könlünü bu xanexərabın!”
Söyləyən tox sözlü şairlər,
Həvəsdən doymayan ac gözlü şairlər:
Nədimlər, Vaqiflər,
Gözəllik sirrinə vaqiflər
Hep səni dinləmiş;
Oxumuş, inləmiş.
İndi də bizimçün oxu, tar!
Səni kim unudar?
Sən qulluq etmədin məscidə, axunda,
Çalışdın, həyatı sevməyin uğrunda.
Çoxları üzünə durdular,
Könlünü qırdılar.
Nə deyim o yekəbaşlara?!
Çaldılar ruhunu daşlara.
Üstündən bir qara yel kimi əsdilər,
Səsini kəsdilər,
Daşlandı çəkənlər nazını,
Böyləcə qırdılar aşığın sazını.
Sən xalqa “gül!” dedin.
“Ey qüssə, öl!” dedin.
Başladı məsciddə mərsiyə.
Sarıqlı çıxınca ərsəyə
Qüssəmiz ölmədi,
Xalqımız gülmədi.
Ağladıq daima, ağladıq,
Ey qədim aşina, ağladıq,
Oxu, tar! Dəyişdi zamana,
Bax indi radio səsini
dağıdır cahana.
Ey tarçı, çal, oxu!
Könlümü al, oxu!
Vur sazı döşünə, ey aşıq!
Qalmamış nə əba, nə qaba, nə sarıq.
Oxu, tar! Alovlu izlərin
Əcəba, neçə sıx dilbərin
Yasəmən üzünü pul kimi qızartmış?
O sarı simlərin lisanı
Salmazmı heyrətə insanı?
Oxu, tar! Mən səndə
İstənən havanı çala da bilərəm.
Mən səndən bu günün zövqünü
ala da bilərəm.
Sən bu gün silahsan əlimdə,
Səni mən hansı bir hədəfə
İstəsəm, çevirə bilərəm.
Qəlblərdə gizlənən keçmişi
Bir yeni nəğmənin əliylə
Devirə bilərəm!
Oxu, tar!
Fabrikdə, zavodda,
Traktor başında.
Bu saat qarşında
Nə qədər adam var!
Utanma, oxu, tar!
Mə’dənli Bakımın
Pambıqlı Gəncəmin,
İpəkli Şəkimin
Acısı, şərbəti
Alovlu sənəti.
Oxu, tar, oxu, tar!…
Səsindən ən lətif şe’rlər dinləyim.
Oxu, tar, bir qədər!…
Nəğməni su kimi alışan ruhuma çiləyim.
Oxu, tar!
Səni kim unudar?
Ey geniş kütlənin şirini, şərbəti,
Alovlu sənəti!..
-
BULUD QARŞISINDA..
Nə qaplamışsan g
-
Mikayil Musviq menim en cok sevdiyim yazicilardandir.usaq vaxti mektebde onun genc vefat etesine gore ele cox uzulurumki,onun heyati hakkinda dersi danismaq mene cetin gelirdi. siirlere gore tesekkurler baciska.
-
O hər zaman seviləcək və hər zaman anılacaqdır.
B
-
OYRENİS
HEYAT NEDİR SUAL VERDİM OZUME
MENASİNİ CİCEKLERDEN OYRENDİM
YASADİQCA CARPİSMAYİ SEVMEYİ
QELBİMDEKİ DİLEKLERDEN OYRENDİM
1 yay aldim cixmaq ucun sikare
Tuş geldim ahu gozlu nigarə
Nişan alıb ox atmağı,necare
Daş ürükli mələklərdən oyrəndim
Xeber olsun her tezeye her gence
İnsan cocuk,heyat ona eylence
Mən gurultu qoparmağı ilk öncə
Mor gözlü şimşəklərdən oyrəndim
həyat nədir?ölum nədir? bos sual
sevda nedir hicran nedi bir xeyal
mən bunlarin əsasinin al iştə
həp cəkdiyim əməklərdən oyrəndim
Search Engine Optimization by vBSEO 3.6.1 ©2011, Crawlability, Inc.