Dostlarımızı həmişə, pis günlərimizdə yanımızda olmadıqları üçün günahlandırırıq...
Ailəmiz bizə həmişə yaxın olmalıdır...
Görəsən niyə?
Yoldaşlıqlar gündəlik, sevinclər keçici, təcili vəziyyətlərin sonu da səssizlikdir...

Eşq həmişə çatılmaz olmalı,
Qısqanclıqlarımız da hirsimizdə...
Duyğular içimizdə coşmalı, təbəssüm bizim üzümüzdə,
Obyektlər əlimizdə dayanmalı hiss etdiklərimizsə özümüzdə...
Amma sevgi bunun harasında?...

Pessimist dayanmamalı həyata bir də beləsini sına...

Həyatımız bizə ən sıx hüznləri xatırladırsa bil ki əvvəlində səni bu hüznə daşıyan gözəl bir şeylər yaşanıb, bitmişdir... Yaralanmağı burax və gözəllikləri düşün...

Dostlarını gülən üzlərlə görmək istəsən sənə baxarkən, sevinclərini də daşı onlara...
Ailəmiz bizə həmişə yaxın olsun istəyərik amma həyatda nə qədər yaxın dayanarıq onlara?...
Görəsən yanı başında dayanmaqdırmı həqiqətən içində olmaqmı, yalnız istədiyində toxun onlara..
Üzləri görmədiyində silinər ağlından amma istiliyi həmişə qalar əllərində və ürəyində…

"Hər şey keçici" deyərsən amma əslində qalıcıdır fərqinə varmazsan...
Qalıcı olmasa xatırlamazsan bir dəfə...
Heç bir şey gündəlik ola bilməz, çünki bu gün belə sabahdır və dünəndir..
Yoldaşlıqlar da elə təcili vəziyyətlər də...
Eşq həyatın hər zərrəsində olmalı amma əvvəl özündə, qısqanclığında içində...

Duyğuları bəzən aşkar etmək çətindir...
Qarşımızdakı anlamaz deyəmi narahat olarıq yoxsa səhv başa düşülməkmi qorxudar kim bilir…

Amma ən əhəmiyyətlisi hiss edə bilməkdir bilirsənmi?
Fərqli şeylər hiss edincə anlar insan yaşamanın dadını və daddırmanın həzzini...

Öz içində yaşayıb yaşamadığın əhəmiyyətli deyil sevgini yaşatdırıb yaşatdıramadığına baxar hər kəs....

Mən sənə içimdəki sevgidən bir qırıntı göndərirəm, sənin qırıntılarına qarışsın deyə...

Heç olmasa həyata bir də belə SALAM deməyi sına...