İslâm dini asanlıq üzerine bina edilmişdir. Ayrıca mesuliyyetler ve qulluq da qulun gücüne göredir. Bu sebeble xestelik, yüngülleşdirme ve asanlaşdırma sebebi sayılmışdır. Buna göre, ayaqda namaz qılmağa gücü çatmayan ve ya ayaqda dayanmaqda çetinlik çeken kimse oturaraq namazını qıla biler. Rükû ve ya secde etmeye gücü çata bilmeyen kimse eyham(işare) ile namazı qıla biler.

Eyham, namazda rükû ve secde yerine başla işare etmekdir. Bu şekilde namaz qılan adam rükû üçün başını bir az eyer, secde üçün ise rükûdan bir az daha çox eyer.

Secdede başını yere qoya bilmeyen kimsenin, bir şeyi başına qaldıraraq ona secde etmesi caiz deyil. Bele adam eyham ile namaz qılar.

Oturaraq namaz qıla bilmeyen, kürek üstü yatdığı yerde eyham eder. Bir adamın ayaqda dayanmağa gücü çatdığı halda, rükû ve secdeye gücü çatmırsa, ayaqda ve ya oturaraq eyham ede biler; ancaq oturaraq eyham etmesi daha uyğundur.

Hanefîlere göre, başı ile eyham ede bilmeyecek derecede xeste olan kimsenin namazı qezaya qalar. Ağılı başında olduğu ve ilâhî xitabı anladığı müddetce bu bele davam eder. Ancaq bezi Hanefî hüquqçuları bu veziyyetde qezaya qalan namazları bir günden çox olsa, ağılı başında bele olsa, qazanın lazım olmadığını söylemişler. Onlar bu mövzuda çetinliyi qaldırma prinsipine esaslanırlar (el-Kâsânî, Bedai, I, 105 vd.; ez-Zühayli, el-Fıkhu`l-İslâmi ve Edilletuh, Dimaşk, 1404/1984, I, 639)

ekseriyyet İslâm hüquqçularına göre ise, başı ile eyham ede bilmeyen kimse gözü ile (teref) hetta qelbiyle eyham ederek namazını qılar. Ağılı başında olduğu müddetce namazını qezaya buraxa bilmez.

Xülase olaraq, xestenin namazında asanlığın serhedi; Hanefîlere göre başıyla eyham, Mâlikilere göre, göz ve ya sadece niyyetle eyham, Şafii ve Henbelilere göre ise, rüknlerin (hereketler) qelble izlenilerek yerine yetirilmesidir.