Lövh-i mehfuz olmuş ve olacaqların, zamandakı bütün anların ve mekandakı bütün varlıqların, bir sözle, her şeyin yazıldığı bir İlahi mühafize lövhesi; İlahi elmin aynası, qederin defteri, kainatın proqramıdır.

Lövh-i mehfuzun insandakı kiçik simvolu “yaddaş”dır. Yaddaş heyatımızda baş veren hadiseleri, gördüyümüz yerleri, tanıdığımız insanları, eşitdiyimiz sesleri, daddığımız dadları, yaşadığımız müddet erzinde qurduğumuz bütün elaqeleri, öyrendiyimiz bütün melumatları özünde birleşdirir amma yene de dolmur.

Yaddaş zekanın xezinesi, tefekkürün sermayesi, menliyimizin tarixidir. Ruhumuza qoyulmuş en deyerli cihazlardan biridir. Yaddaşsız bir ağıl fayda vermez. Çünki biz evvelceden öyrendiklerimize esaslanaraq düşünürük.

Yaddaş ebedi heyatımız üçün de vacibdir. Yaddaş bir sened, vesiqe, sübut funksiyası daşıyır. Axiretdeki sorğu-sual zamanı dünyada işlediyimiz (qazandığımız) savabları ve günahları göstererek bize şahidlik edecek.

Nece ki, insanın başına gelen bütün hadiseler yaddaşına yazılırsa, kainatdakı bütün olmuş, olan ve olacaq hadiseler de o böyük yaddaşda yazılıdır. Her iki “lövhede” de Rebbimizin “Hafîz” (qoruyan, mühafize eden) esmaları tecelli edir.

Her şeyin lövh-i mehfuzda yazıldığı heqiqetini bezi şexsler ağıllarına sığdıra bilmir. “Yazılma” dedikde “herfi-herfine qeleme alınmağı” düşünmek eksik olar. Meselen, Genlerin düzülüşü yazı yazmaqdan çox ferqlidir. Yaddaşın neyise qeyd etmesi de yazı makinasında işlemeye (yazmağa) oxşamır. Bir maqnitofon lentinde yaxud video kasetinde de sözler ve hadiseler qelemle yaddaşda saxlanılmır.

Belece, her şeyin ve her hadisenin lövh-i mehfuzun defterleri olan imam-ı mübin ve kitab-ı mübinde yazılmağı bunlardan çox ferqli üsluba malikdir. Bu qeyd olunmanın da herflerle, kelimelerle bağlılığı yoxdur

menbe: suallarlaislam.com