Şirk:Sevgi



Şir*ki formalaşdıran ən önəm*li sə*bəb*lər*dən bi*ri Al*la*hın ya*ra*dı*lış*dan ver*di*yi «sev*gi» hissinin yan*lış istiqamətləndirilməsidir. Ayə*də müş*rik*lə*rin büt*lə*ri*nə bəs*lə*dik*lə*ri möh*kəm sev*gi*dən be*lə bəhs edi*lir:

«İn*san*la*rın içə*ri*sin*də Al*lah*dan qey*ri*lə*ri*ni şə*rik qo*şub, on*la*rı Al*la*hı se*vən ki*mi se*vən*lər də var*dır. Hal*bu*ki iman gə*ti*rən*lə*rin Al*la*ha mə*həb*bə*ti da*ha qüv*vət*li*dir. Əgər zülm edən*lə*rin vax*tın*da gö*rə*cək*lə*ri əzab*dan xə*bər*lə*ri ol*say*dı, on*lar bü*tün qüd*rə*tin Al*la*ha məx*sus ol*du*ğu*nu və Al*la*hın əza*bı*nın şid*dət*li ola*ca*ğı*nı bi*lər*di*lər» («Bə*qə*rə» su*rə*si, 165).

Ayə*dən an*la*şıl*dı*ğı ki*mi, «sev*gi» şir*kin ol*du*ğu ki*mi töv*hi*din də tə*mə*lin*də*ki ən önəm*li ün*sür*dür. Do*la*yı*sı i*lə, iman gə*ti*rən*lər daxillərindəki sev*gi*ni bü*tün*lük*lə Al*la*ha yö*nəl*dir*lər. Müş*rik*lər isə Al*lah ilə sə*mi*mi ya*xın*lıq qu*ra bil*mə*dik*lə*ri, Al*la*hı la*yi*qin*cə qiy*mət*lən*di*rə bil*mə*dik*lə*rin*dən sa*hib ol*duq*la*rı sev*gi po*ten*sia*lı*nı öz nəfs*lə*ri*nə və ya baş*qa in*san*la*ra is*ti*qa*mət*lən*di*rir*lər. Bun*lar ata*la*rı, oğul*la*rı, qar*daş*la*rı, xa*nım*la*rı, ər*lə*ri, sev*gi*li*lə*ri, nü*mu*nə gö*tür*dük*lə*ri kim*sə*lər, hey*ran ol*duq*la*rı bir çox in*san*lar ola bi*lər.

Bə*zi kim*sə*lər*də isə bu sev*gi in*san*lar*la ya*na*şı, can*sız əş*ya*la*ra, hət*ta mü*cər*rəd an*la*yış*la*ra da is*ti*qa*mət*lən*di*ri*lir. Pul, döv*lət, ev, ma*şın, hər han*sı bir əş*ya, mə*qam, möv*qe, iq*ti*dar və sa*ir ki*mi şey*lər büt*ləş*di*ri*lir.

Hər kəs*də və hər şey*də möv*cud olan bü*tün üstün və gö*zəl si*fət*lər, hə*qi*qət*də, yal*nız Al*la*ha aid olan son*suz mü*kəm*məl si*fət*lə*rin bir ək*si*dir. Bü*tün bu gö*zəl və üs*tün xü*su*siy*yət*lə*rin tək qay*na*ğı Al*lah*dır. Do*la*yı*sı i*lə, sev*gi*yə la*yiq olan ye*ga*nə var*lıq da an*caq bu üs*tün*lük və gö*zəl*lik*lə*rin sa*hi*bi olan Al*lah*dır. Bu sə*bəb*dən sevgini Al*la*hın Özü*nə yö*nəlt*mə*dən hər han*sı bir var*lı*ğı Al*la*hın nə*za*rə*tin*dən uzaq gö*rə*rək ona sev*gi gös*tər*mək də onu sax*ta tan*rı seç*mək, Al*la*ha şə*rik qoş*maq olur.



Baş*qa bir ayə*də Hz.İb*ra*hi*min di*li ilə müş*rik*lə*rin Al*la*hı qo*yub büt*lə*rə sev*gi ilə bağ*lan*ma*la*rın*dan da*nı*şı*lır:

«İb*ra*him on*la*ra de*di: «Si*zin Al*la*hı qo*yub büt*lə*ri tan*rı qə*bul et*mə*yi*niz yal*nız dün*ya*da ara*nız*da olan dost*lu*ğa gö*rə*dir. Son*ra da qi*ya*mət gü*nü bir-bi*ri*ni*zi in*kar edə*cək, bir-bi*ri*ni*zə lə*nət oxu*ya*caq*sı*nız. Məs*kə*ni*niz cə*hən*nəm odu ola*caq, özü*nü*zə də kö*mək edən kim*sə*lər ta*pıl*ma*ya*caq*dır!»« («Ən*kə*but» su*rə*si, 25).

Sev*gi münasibətləri quraraq şirk qoş*ma*nın ən də*qiq nü*mu*nə*lə*rin*dən bi*ri də qa*dın*la*ra qar*şı bəs*lə*nən eh*ti*ras do*lu sev*gi*dir. Bu qa*dın ki*şi*nin ar*va*dı, sev*gi*li*si, hət*ta uzaq*dan pla*to*nik ola*raq sev*gi bəs*lə*di*yi hər han*sı bir qa*dın da ola bi*lər. Nə*ti*cə*də, bu qa*dı*na qar*şı bəs*lə*nən sev*gi Al*la*hı unut*du*ran, Al*la*hı la*yi*qin*cə an*ma*ğı ən*gəl*lə*yən, Al*lah sev*gi*sin*dən üs*tün tu*tu*lan, qəlb*dən Al*lah sev*gi*si*ni çı*xa*rıb onun ye*ri*nə qo*yu*lan sev*gi nö*vü*dür*sə, in*sa*nı birbaşa şir*kə apara bilər. Cə*miy*yət*də mə*sum gö*rü*nən be*lə bir dav*ra*nı*şın, əs*lin*də, Al*lah ya*nın*da çox fərq*li bir qar*şı*lı*ğı*nın ola bi*lə*cə*yi*ni Qu*ran*dan öy*rə*nə bi*lə*rik:

«Al*la*hı qo*yub yal*nız qa*dın büt*lə*rə ta*pı*nır və yal*nız asi şey*ta*na iba*dət edir*lər» («Ni*sa» su*rə*si, 117).

Ey*ni təh*lü*kə yal*nız ki*şi*lər üçün de*yil, qa*dın*lar üçün də qüv*və*də*dir. Cə*miy*yət*də bu şirk sev*gi*si «eşq», «ro*man*tizm», «saf və tə*miz duy*ğu*lar» və s. şə*kil*də gös*tə*ri*lir, hət*ta ucal*dı*lıb təş*viq edi*lir. Xü*su*si*lə gəncləri tə*sir al*tı*na alan bu ro*man*tizm dü*şün*cəsi ağıl və şüu*run in*ki*şa*fı*nı ən*gəl*lə*di*yi üçün din*dən, iman*dan, ya*ra*dı*lış məq*səd*in*dən xə*bər*i ol*ma*yan, Al*la*hı unut*muş, Al*lah sev*gi*si*ni, Al*lah qor*xu*su*nu bil*mə*yən, şir*ki tə*bii dav*ra*nış, ya*şa*yış tər*zi ha*lı*na gə*tir*miş az*ğın nə*sil*lər mey*da*na gətirir.
(məqalə harun yahya)