Müşriklərin Xüsusiyyətləri



Müş*rik*lə*rin Al*la*ha şərik qoşduqları, tan*rı bil*dik*lə*ri şey*lə*rin heç bir tan*rı*lıq xü*su*siy*yət*lə*ri yox*dur. Bun*la*rın in*sa*na nə xe*yir, nə də zə*rər ve*rə bil*mə*yə*cək*lə*ri*ni («Yu*nus» su*rə*si, 18), heç bir şey et*mə*yə və ya*rat*ma*ğa güc*lə*ri*nin çat*ma*dı*ğı*nı («Yu*nus» su*rə*si, 34; «Əraf» su*rə*si, 191), nə öz*lə*ri*nə, nə də baş*qa*la*rı*na kö*mək edə bil*mə*yə*cək*lə*ri*ni («Əraf» su*rə*si, 192), doğ*ru yo*la yönəldə bil*mə*yə*cək*lə*ri*ni («Yu*nus» su*rə*si, 35) Al*lah ayə*lə*rin*də bil*dir*miş*dir. Və*ziy*yət bu qə*dər bəl*li olduğu halda müş*rik*lə*rin be*lə aciz var*lıq*la*rı tan*rı seç*mə*lə*ri*nin, büt*ləş*dir*mə*lə*ri*nin sə*bə*bi, hə*qi*qət*də Al*la*hın Özü*nə aid olan bə*zi xü*su*siy*yət*lə*rin bu var*lıq*la*rın üzə*rin*də tə*za*hür et*mə*si*dir.

Mə*sə*lən, bir in*sa*nın sa*hib ol*du*ğu güc, əzə*mət, iq*ti*dar, sər*vət, cah-cə*lal ki*mi özəl*lik*lə*rin ha*mı*sı əs*lin*də Al*la*ha aid*dir. Al*lah özün*də son*suz olan bu xü*su*siy*yət*lərin yal*nız bir qismini im*ta*han ola*raq bu dün*ya*da in*san*da müəyyən də*rə*cə tə*cəs*süm et*dir*miş*dir. Bu xü*su*siy*yət*lə*ri o in*sa*nın özü*nə aid zənn edə*rək on*dan qorx*maq, onun Al*la*ha qar*şı gə*lən əmr*lə*ri*nə inan*maq, bir söz*lə, onu Al*la*ha şə*rik qoş*maq həmin yan*lış zən*nə uy*maq*dan irə*li gə*lir.

O in*san nə bir tan*rı*dır, nə də hər han*sı bir şe*yə güc ye*ti*rə bi*lər. Onu tan*rı*laş*dı*rıb ina*nan*lar isə yal*nız zənn və gü*man*la öz xə*yal*la*rın*da qur*duq*la*rı sax*ta tan*rı*ya ta*pınır*lar. Qu*ran*da bu möv*zu be*lə açıq*la*nır:

«Bi*lin ki, göy*lər*də və yer*də kim (nə) var*sa, ha*mı*sı Al*la*hın*dır. Al*lah*dan baş*qa*sı*na ta*pı*nan*lar hə*qi*qət*də Al*la*ha qoş*duq*la*rı şə*rik*lə*rə ta*be ol*maz*lar. On*lar an*caq zən*nə uyar və ya*lan*dan baş*qa bir şey de*məz*lər» («Yu*nus» su*rə*si, 66).



Al*lah*dan baş*qa*sı*nı tan*rı se*çən bir in*san ən bö*yük peş*man*lı*ğı axi*rət*də şirk qoş*duq*la*rı*nın hə*qi*qət*də heç bir key*fiy*yət*ə ma*lik ol*ma*dı*ğı*nı an*la*dı*ğı za*man ya*şa*ya*caq*dır. Dün*ya hə*ya*tın*da Al*lah*dan üs*tün tu*tub Ona or*taq qoş*du*ğu şey*lər ye*ga*nə qüd*rət, iz*zət və şə*rəf sa*hi*bi olan, ye*ga*nə dost seçilməsi lazım gələn Al*la*ha düş*mən olmasına və son*suz əzab çək*mə*si*nə sə*bəb ola*caq*dır. Şirk qoş*duq*la*rı da ora*da on*dan uzaq*la*şa*caq, öz*lə*ri*ni in*kar edib ta*nı*ma*ya*caq*lar. Al*lah ayə*lə*rin*də be*lə bu*yu*rur:

«O gün on*la*rın ha*mı*sı*nı yı*ğa*caq, son*ra müş*rik*lə*ri: «Siz də, Al*la*ha qoş*du*ğu*nuz şə*rik*lə*ri*niz də ye*ri*niz*də du*run!» – de*yə*cək və on*la*rı ayı*ra*ca*ğıq. Şə*rik*lə*ri di*lə gə*lib de*yə*cək*lər: «Siz bi*zə iba*dət et*mir*di*niz». Si*zin*lə bi*zə ara*mız*da tək*cə Al*la*hın şa*hid ol*ma*sı ye*tər. Biz si*zin bi*zə iba*dət et*mə*yi*niz*dən xə*bər*siz idik!» Ora*da hər kəs əv*vəl*cə gör*dü*yü iş ba*rə*sin*də xə*bər ve*rə*cək və hə*qi*qi ix*ti*yar sa*hi*bi olan Al*la*hın hü*zu*ru*na qay*ta*rı*la*caq*dır. Uy*du*rub dü*zəlt*dik*lə*ri büt*lər isə on*lar*dan qeyb ola*caq*lar» («Yu*nus» su*rə*si, 28-30).

«Son*ra da on*la*ra be*lə de*yi*lə*cək*dir: «Ha*ra*da*dır şə*rik qo*şub iba*dət et*dik*lə*ri*niz – Al*lah*dan qey*ri?!» De*yə*cək*lər: «On*lar biz*dən qeyb ol*du*lar. Xeyr, biz əs*lin*də ön*cə heç nə*yə iba*dət et*mir*dik!» Al*lah ka*fir*lə*ri be*lə az*dı*rar!» («Mu*min» su*rə*si, 73-74).

Müş*rik*lə*rin son və*ziy*yət*lə*ri isə Qu*ran*da be*lə bildirilir:

«On*lar əza*bı*mı*zı gör*dük*də de*di*lər: «Biz yal*nız Al*la*ha iman gə*tir*dik, qoş*du*ğu*muz şə*rik*lə*ri isə in*kar et*dik!» Am*ma əza*bı*mı*zı gör*dük*lə*ri za*man iman gə*tir*mə*lə*ri – Al*la*hın Öz bən*də*lə*ri ba*rə*sin*də ön*cə olub keç*miş adə*ti*nə mü*va*fiq ola*raq – heç bir fay*da ver*mə*di. Ka*fir*lər elə ora*da*ca zi*ya*na uğ*ra*dı*lar» («Mu*min» su*rə*si, 84-85).
(məqalə harun yahya)