Qu*ran*da nəf*sin iki ay*rı tə*rə*fi ol*du*ğu bil*di*ri*lir və nəf*sin bir qis*mi*nin «hə*va»dan, yə*ni in*sa*nı Al*la*hın yo*lun*dan dön*də*rən xud*bin is*tək*lər*dən və hə*ris*lik*dən ya*ran*dı*ğı*na diq*qət ye*ti*ri*lir. Nəf*sin digər tərəfi olan vic*dan isə in*sa*nı Al*la*ha və di*nin var*lı*ğı*na yö*nəl*dir, nəf*sin için*də*ki “fücur”dan çə*kin*mə*si*ni tə*min edir.
«Səc*də» su*rə*sin*də Al*la*hın in*sa*na Öz ru*hun*dan «üfür*dü*yü» be*lə xə*bər ve*ri*lir:
«…O, ya*rat*dı*ğı hər şe*yi gö*zəl ya*rat*dı, in*sa*nı ya*rat*ma*ğa pal*çıq*dan baş*la*dı. Son*ra onun nəs*li*ni nüt*fə*dən – bir qət*rə zə*if su*dan əmə*lə gə*tir*di. Son*ra onu dü*zəl*dib in*san şək*li*nə sal*dı və ona Öz ru*hun*dan üfür*dü…» («Səc*də» su*rə*si, 7-9).
Məhz in*sa*nın ma*lik ol*du*ğu bü*tün gö*zəl xü*su*siy*yət*lər Al*la*hın ona «üfür*müş» ol*du*ğu ruh*dan qay*naq*lanır. İn*san əgər nəf*sin fü*cu*ru*na, hə*va*sı*na bağ*la*nıb, bu ru*hu ört*mə*sə, Al*la*hın ali si*fət*lə*rin*dən bə*zi*lə*ri* onun üzə*rin*də olar.
Ümu*miy*yət*lə, Qu*ra*nın bü*tün hökm*lə*ri, in*sa*nın vic*da*nı*na uy*ğun, o vic*da*nın tələblərinə gö*rə mü*əy*yən edil*mişdir. «Rum» su*rə*sin*dəki iki ayə bu möv*zu ilə bağ*lı*dır:
«La*kin zülm edən*lər na*dan*lıq*la nəfs*lə*ri*nin is*tək*lə*ri*nə (həvalarına) uy*du*lar. Al*la*hın yol*dan çı*xart*dıq*la*rı*nı doğ*ru yo*la kim sa*la bi*lər? On*la*ra kö*mək edə bi*lən kəs*lər də ol*maz!
Yer imleri