Bir in*sa*nın ima*nın*da sə*mi*mi ol*du*ğu*nun (yal*nız Al*la*hın ri*za*sı*nı axtardığının) ən bö*yük gös*tə*ri*ci*lə*rin*dən bi*ri dünyəvi, bəsit mə*na*fe*lər ar*xa*sın*ca qaç*ma*ma*sı, ix*las*lı, yə*ni yal*nız Al*la*hın razılığı üçün ça*lış*ma*sı*dır. Hər ne*mə*tin Al*lah tə*rə*f*in*dən gəl*di*yi*ni dərk edən, yal*nız Onun razılığını qa*zan*ma*ğa ça*lı*şan, hər şe*yi Al*lah*dan istəyən və On*dan qor*xan mö*min, tə*bii ki, bə*sit və ki*çik haqq-he*sab*la*rın ar*xa*sın*ca qaç*ma*ya*caq*dır.
Bu*na gö*rə et*di*yi iş*lər*dən mən*fə*ət gü*düb-güd*mə*mək in*sa*nın birbaşa ima*nı ilə bağ*lı*dır. Al*la*hı və axi*rə*ti dərk et*miş bir in*san, əl*bət*tə, bun*la*rın ya*nın*da adi mən*fə*ət haqq-he*sab*la*rı*na eti*bar et*mə*yə*cək və ta*mah* üçün ça*lış*ma*ya*caq*dır. Bu*nun ək*si*nə ola*raq Al*la*hı və axi*rə*ti dərk et*mə*yən in*sa*nın bu bö*yük hə*qi*qət*lə*ri gör*mə*yib bə*sit və xır*da mən*fə*ət*lər ar*xa*sın*ca get*mə*yi tə*bii*dir. Son də*rə*cə ki*çik dün*ya*ya, son də*rə*cə dar dü*şün*cə*yə sa*hib ol*acağı üçün hər za*man nəf*si*nin mən*fəə*ti*ni gü*dən dav*ra*nış nümayiş etdirəcək.
Qu*ran*da mö*min*lə*rin öh*də*lə*ri*nə gö*tür*dük*lə*ri təb*li*ğat və*zi*fə*sin*dən heç bir mən*fə*ət güd*mə*mə*lə*ri tez-tez xa*tır*la*dı*lır. Bü*tün pey*ğəm*bər he*ka*yət*lə*rin*də də pey*ğəm*bər*lə*rin öhdələrinə gö*tür*dük*lə*ri təb*li*ğa*ta qarşılıq olaraq «mə*va*cib» (mən*fə*ət) ax*tar*ma*dıq*la*rı bil*di*ri*lir. Bə*zi ayə*lər*də be*lə de*yi*lir:
«Ad tay*fa*sı*na da qar*daş*la*rı Hud de*di: «Ey ca*maa*tım! Al*la*ha iba*dət edin. Si*zin On*dan baş*qa heç bir tan*rı*nız yox*dur. Siz isə yal*nız if*ti*ra*çı*sı*nız! Ey ca*maa*tım! Mən bu*na gö*rə siz*dən heç bir mü*ka*fat is*tə*mi*rəm. Mə*nim mü*ka*fa*tı*mı ver*mək yal*nız mə*ni ya*ra*da*na aid*dir. Mə*gər dərk et*mir*si*niz?» («Hud» su*rə*si, 50-51).
«De: «Mən siz*dən bu*na gö*rə heç bir muzd is*tə*mi*rəm, an*caq Rəb*bi*nə tə*rəf doğ*ru yol tap*maq di*lə*yən kim*sə*lər is*tə*yi*rəm» («Fur*qan» su*rə*si, 57).
«O za*man ki, qar*daş*la*rı Nuh on*la*ra de*di: «Mə*gər qorx*mur*su*nuz? Şüb*hə*siz ki, mən si*zin üçün eti*bar olu*na*sı bir pey*ğəm*bə*rəm! Ar*tıq Al*lah*dan qor*xun və mə*nə ita*ət edin! Mən bu*nun mü*qa*bi*lin*də siz*dən heç bir muzd (əvəz) is*tə*mi*rəm. Mə*nim mü*ka*fa*tım an*caq aləm*lə*rin Rəb*bi*nə aid*dir!» («Şuə*ra» su*rə*si, 106-109).
Ayə*lər*dən gö*rün*dü*yü ki*mi, Al*lah yo*lun*da apa*rı*lan təb*li*ğa*tın əvə*zi*nə heç bir dün*yə*vi mən*fə*ət gü*dül*məz. Bu mən*fə*ət yal*nız pul de*yil*dir; gös*tə*ri*lən xid*mə*tin əvə*zi*ndə eti*bar qazanmaq, in*san*la*ra xoş görünmək və ya onların təq*di*rini toplamaq da umulmaz. Yalnız Al*la*hın razılığı umular. Əgər Al*lah is*tərsə, hə*min xid*mə*tin əvə*zi*nin bir qis*mi*ni də dün*ya*da ve*rə*cək*dir.
Bə*zi pey*ğəm*bər*lə*rin dövr*lə*rin*də heç kim on*la*rın et*dik*lə*ri*ni qiy*mət*lən*dir*mə*miş*dir. Heç kim on*la*rı din*lə*mə*miş, on*la*ra ta*be ol*ma*mış, hət*ta bü*tün cə*miy*yət on*la*ra qar*şı çıx*mış*dır. An*caq bu, sö*zü ge*dən pey*ğəm*bər*lə*rin «uğur*suz» ol*ma*la*rı de*mək de*yil*dir. Çün*ki uğur in*san*la*ra tə*sir et*mək, on*la*rın rəğbətini qa*zan*maq de*yil, Al*la*hın razılığını qa*zan*maqdır. Mö*min Al*lah yo*lun*da xid*mət et*mək*lə Rəb*bi*mi*zə ya*xın*laş*maq, Ona dua et*mək və qul*luq et*mək mə*su*liy*yət*i daşıyır. Dün*yə*vi uğu*ru is*tədiyi zaman ve*rən, is*tədiyi zaman ge*ri alan Al*lah*dır. İs*lam alim*lə*rin*dən bi*ri*nin de*di*yi ki*mi, in*san öz və*zi*fə*si*ni ye*ri*nə ye*tir*mə*li və Al*la*hın yaz*dı*ğı alın ya*zı*sı*na qa*rış*ma*ma*lı*dır.
Al*la*hın razılığını axtaran in*san hər za*man Ona iba*dət edər. Xır*da mən*fə*ət he*sab*la*rı apar*ma*dı*ğı üçün dün*ya hə*ya*tı*nın bə*zə*yi ona tə*sir gös*tər*məz. Həm*çi*nin Al*lah Qu*ran*da mö*min*lər*lə bə*ra*bər ol*ma*ğı və dün*ya hə*ya*tı*nın bə*zə*yi*ni ax*ta*ra*raq on*lar*dan «göz*lə*ri*ni ya*yın*dır*ma*ma*ğı» əmr et*miş*dir:
Yetkileriniz
LinkBack URL
About LinkBacks
Alıntı ile cevapla
Yer imleri