Möminin Qətiyyəti



Mö*mi*nin ən mühüm xü*su*siy*yət*lə*rin*dən bi*ri də son də*rə*cə qətiyyətli ol*ma*sı*dır. O, heç za*man şövq və hə*yə*ca*nı*nı itir*məz. Onun məq*sə*di yal*nız Al*la*hın ra*zı*lı*ğı*nı qa*zan*maq*dır. Bu*na gö*rə heç bir çə*tin*lik onu yo*lun*dan dön*də*rə bil*məz. İn*san*la*rın on*lar haq*qın*da nə dü*şün*dük*lə*ri də önəm*li de*yil*dir. Ye*ga*nə is*tə*yi Al*la*hın razılığıdır; bü*tün hə*ya*tını bu hə*də*fə gö*rə plan*daş*dı*rı*r.

Allah mö*min*lə*rin qətiyyətli olmalarını müx*tə*lif formalardan sı*naq*dan ke*çi*rir. Mə*sə*lən, Al*lah mö*min*lə*rə bir müd*dət sı*xın*tı ve*rə bi*lər; on*la*rı tər*bi*yə et*mək üçün çə*tin*lik ve*rə bi*lər. Qu*ran*da bu və*ziy*yət be*lə açıq*la*nır:

«Əl*bət*tə, Biz si*zi bir az qor*xu, bir az ac*lıq, bir az da mal, can və məh*sul qıt*lı*ğı ilə im*ta*han edə*rik. Səbir edən şəxs*lə*rə müj*də ver!» («Bə*qə*rə» su*rə*si, 155).

Qə*ti dü*şün*cə*yə sa*hib olan mö*min, ayə*də bil*di*ril*di*yi ki*mi, bü*tün çə*tin*lik*lə*rə səbr edər. Qu*ran*da mö*min*lə*rin bu dav*ra*nı*şı be*lə bil*di*ril*miş*dir:

«Ne*çə-ne*çə pey*ğəm*bər bir yı*ğın al*lah*pə*rəst*lə bir*lik*də vu*ruş*muş*lar. La*kin on*lar Al*lah yo*lun*da çək*dik*lə*ri mü*si*bət*lə*rə gö*rə nə zə*if*lik, nə aciz*lik gös*tər*miş, nə də bo*yun əy*miş*lər. Al*lah səbr edən*lə*ri se*vər! On*la*rın: «Ya Rəb*bi*miz, gü*nah*la*rı*mı*za və iş*lə*ri*miz*də həd*di aş*dı*ğı*mı*za gö*rə bi*zi ba*ğış*la! Qə*dəm*lə*ri*mi*zi möh*kəm*lən*dir və ka*fir*lə*rə qə*lə*bə çal*maq*da bi*zə kö*mək et!» – de*mək*dən baş*qa söz*lə*ri ol*ma*mış*dır» («Ali-İm*ran» su*rə*si, 146-147).



Bu*nun ək*si*nə, qə*tiy*yət gös*tər*mə*mək qəl*bi iman ba*xı*mın*dan xəs*tə olan*la*ra ya*ra*şan dav*ra*nış*dır. Bir ayə*də be*lə bu*yu*ru*lur:

«Sən*dən izn is*tə*yən*lər an*caq Al*la*ha, axi*rət gü*nü*nə iman gə*tir*mə*yən*lər və ürək*lə*ri şəkk-şüb*hə*yə dü*şən*lər*dir. On*lar öz şüb*hə*lə*rin*də tə*rəd*düd edib du*rar*lar» («Töv*bə» su*rə*si, 45).

Çə*tin*lik*lər*lə ya*na*şı, yax*şı im*kan*la*rın da in*san üzə*rin*də zə*if*lə*di*ci tə*si*ri var*dır. Ra*hat*lıq bir çox in*sa*nın hə*yə*ca*nı*nı və şövqünü sön*dü*rür. İn*sa*na Al*lah*dan ne*mət gə*lən*də ər*kö*yün*lük edə*rək Allah*dan üz dön*dər*mə*si ayə*lər*də in*kar*çı xü*su*siy*yət ki*mi bildirilir. Qu*ran*da bu və*ziy*yət be*lə bil*di*ril*miş*dir:

«İn*sa*na bir sı*xın*tı üz ve*rən za*man uza*nan*da da, otu*ran*da da, ayaq üs*tə du*ran*da da Bi*zə dua edər. La*kin onu sı*xın*tı*dan qur*tar*dıq*da on*dan öt*rü bi*zə heç dua et*mə*miş çı*xıb ge*dər. Həd*di aşan*la*ra əməl*lər be*lə*cə yax*şı gös*tə*ril*di» («Yu*nus» su*rə*si, 12).

Bu isə mö*min*lə*rə aid olan xü*su*siy*yət de*yil*. Əl*lə*ri*nə nə qə*dər yax*şı im*kan*lar ke*çir*sə-keç*sin (fi*ra*van*lıq, dəb*də*bə, pul, iq*ti*dar ki*mi), bu, on*la*rın dü*şün*cə*lə*ri*ni po*zub ira*də*siz dav*ran*ma*la*rı*na sə*bəb ol*maz. Çün*ki mö*min bü*tün bun*la*rın Al*lah*dan gə*lən ne*mət ol*du*ğu*nu və Al*lahın istədiyi an bun*la*rı ge*ri ala biləcəyini dü*şü*nər. Bu sə*bəb*dən ər*kö*yün*lü*yə alu*də ol*maz.



Cid*di səy gös*tər*mək, if*rat*dan qa*ça*raq ruhdan düşməmək mö*min*lə*rin səbr*li və əzmkar olduqlarını göstərən xü*su*siy*yət*lə*r*dir. Ayə*də «axi*rət üçün cid*di səy gös*tə*rən*lər»dən be*lə bəhs edi*lir:

«Mö*min olub axi*rə*ti is*tə*yən və onun uğ*run*da ça*lı*şan*la*rın zəh*mə*ti qə*bul olu*nar» («İs*ra» su*rə*si, 19).

Al*lah bir ayə*də «Yox*sa on*lar düz*gun iş gör*müş*dü*lər?! Elə isə Biz də düz*gün iş gö*rü*rük!» («Zux*ruf» su*rə*si, 79) de*miş*dir. Şüb*hə*siz, bu xü*su*siy*yət Al*la*hın yer üzə*rin*də*ki xə*li*fə*lə*ri olan mö*min*lə*rə də xas*dır.

Ruhdan düşməmək, hə*mi*şə şövq*lü və hə*yə*can*lı ol*maq Al*la*hın əm*ri*dir. Al*lah bir ayə*də be*lə bu*yu*rur: «Ruh*dan düş*mə*yin və qəm*gin ol*ma*yın. Hal*bu*ki, əgər mö*min*si*niz*sə, siz çox yük*sək*də du*rur*su*nuz!» («Ali-İm*ran» su*rə*si, 139).
(məqalə harun yahya)