Allaha Etimad Və Təslimiyyət



İma*nın ən önəm*li gös*tə*ri*ci*lə*rin*dən bi*ri in*sa*nın Al*la*ha olan eti*ba*rı və təs*li*miy*yə*ti*dir. Qu*ran*da «tə*vək*kül» ola*raq təqdim edilən bu xü*su*siy*yət hə*qi*qə*tən də iman gə*ti*rən in*san*la iman gə*tir*mə*yən in*san ara*sın*da*kı ən bö*yük fərq*lər*dən bi*ri*dir.

İn*kar*çı in*san üçün bü*tün dün*ya xa*os*dur. O, özü*nün tə*sa*dü*fən var ol*du*ğu*nu, ət*ra*fın*da*kı dün*ya*nın da tə*sa*düf*lər nə*ti*cə*sin*də ya*ran*dı*ğı*nı zənn edər. Bu və*ziy*yət*də heç bir za*man hə*qi*qi ar*xa*yın*lıq və sa*kit*lik hiss et*məz. Çün*ki hər an ba*şı*na bir şey gə*lə bi*lər və onu üzə*cək ha*di*sə*lər ola bi*lər. Vax*tı*nın önəm*li bir his*sə*si*ni gə*lə*cək*lə bağ*lı hiss et*di*yi hə*yə*can*lar*la ke*çi*rir. Onun xoş*bəxt*li*yi*nə tə*sir gös*tə*rən yüz*lər*cə, min*lər*cə bir-bi*rin*dən ası*lı ol*ma*yan amil var*dır ki, bun*la*rın hər han*sı bi*ri «tə*sa*dü*fən» pis*li*yə uğ*ra*yıb hə*ya*tı*nı məhv edə bi*lər. Mə*sə*lən, sağ*lamlı*ğı*nı iti*rə bi*lər, iş*dən çı*xa*rı*la bi*lər ya da sev*di*yi bir in*san ölə bi*lər. Bü*tün bu sə*bəb*lə*ri müs*tə*qil və nə*za*rət*siz zənn et*di*yindən hər bi*ri üçün ay*rı-ay*rı*lıq*da narahat olar. Bu, yüz*lər*cə müs*tə*qil ami*lin ila*hi*ləş*di*ril*mə*si mə*na*sı*nı ve*rir. Çün*ki bir şey*dən qorx*maq ya da ona gü*vən*mək, Qu*ran*da bil*di*ril*di*yi*nə gö*rə, onu ila*hi*ləş*dir*mək mə*na*sı*nı verir.

Amma mö*min dün*ya*nın sir*ri*ni dərk et*miş*dir. Bu sirr hər şe*yin, hər mad*də*nin, hər can*lı*nın, hər var*lı*ğın Al*la*hın nə*za*rə*ti al*tın*da ol*du*ğu və Onun iz*ni və bil*gi*si xa*ri*cin*də heç bir şe*yin ger*çək*lə*şə bil*mə*yə*cə*yi sir*ri*dir.

«Onun al*nı*na ya*zıb nə*za*rət et*mə*di*yi heç bir can*lı yox*dur» («Hud» su*rə*si, 56) ya da «Göy*də və yer*də olan*lar Onun*dur: ha*mı*sı Ona kö*nül*dən ita*ət edir*lər» («Rum» su*rə*si, 26) ki*mi ayə*lər*də xə*bər ve*ri*lən bu sirr an*caq mö*min*lə*rin ma*lik ol*du*ğu «də*rin bir qav*ra*yış*la» («Hicr» su*rə*si, 75) dərk edi*lə bi*lər.

Bu və*ziy*yət*də mö*min hər şe*yin Al*la*hın ya*rat*dı*ğı qə*də*rə uy*ğun iş*lə*yə*cə*yi qanununun zə*ma*nə*ti al*tın*da*dır. Hə*ya*tı bo*yun*ca qar*şı*la*şa*ca*ğı hər ha*di*sə Al*lah tə*rə*fin*dən ya*zıl*mış alın ya*zı*sı*dır. Bu sə*bəb*dən də mö*min üçün heç bir za*man «pis» bir ha*di*sə ola bil*məz. Bə*zi şey*lər pis ki*mi gö*rün*sə də, hə*qi*qət*də, mö*min üçün xe*yir*li nə*ti*cə*lər ve*rə*cək*dir. Əgər Al*lah mö*mi*nin ba*şı*na bir ha*di*sə gə*tir*miş*dir*sə, müt*ləq on*da bir xe*yir var*dır. Mö*min za*hi*rən (gö*rü*nüş*də) pis ki*mi gö*rü*nən ha*di*sə*lə*rə qar*şı da son də*rə*cə səbir*li və inam*lı dav*ran*ma*lı*dır. Al*lah müt*ləq o pis gö*rü*nən ha*di*sə*ni xe*yi*rə çe*vi*rə*cək*dir.

Məhz da*xi*lin*də hiss et*di*yi bu çə*tin mü*ba*ri*zə*də mö*mi*nə ən bö*yük ra*hat*lıq və sa*kit*lik ve*rən bu ov*qat*dır. Qu*ra*na nə*zər ye*ti*rər*kən bü*tün Rə*sul*la*rın və on*lar*la bir*lik*də iman gə*ti*rən mö*min*lə*rin son də*rə*cə çə*tin ha*di*sə*lər*lə qar*şı*laş*dıq*la*rı*nı və za*hi*rən son də*rə*cə «pis» və*ziy*yət*də qal*dıq*la*rı*nı gö*rü*rük.



Hər mö*min in*kar*çı*lar tə*rə*fin*dən təzyiq görmüş, ölüm*lə hə*də*lən*miş, əziy*yət və iş*gən*cə çək*miş, hə*qa*rə*tə mə*ruz qal*mış, bə*zi*lə*ri isə öl*dü*rül*müş, şə*hid olmuşlar. An*caq ye*nə Qu*ra*na nə*zə*r ye*ti*rsək, mö*min*lə*rin bü*tün bu hü*cum*la*ra qar*şı son də*rə*cə inam*lı və təmkinlə dav*ran*dıq*la*rı*nı gö*rə*rik. Çün*ki Qu*ra*nın biz*lə*rə nü*mu*nə gös*tər*di*yi bu mö*min*lər hər ha*di*sə*nin Al*lah tə*rə*fin*dən ya*ra*dıl*dı*ğı*nı və hər ha*di*sə*nin ar*xa*sın*da xe*yir ol*du*ğu*nu bi*lə*rək hə*rə*kət edir*lər. On*lar Al*la*hın mö*min*lə*ri kö*mək*siz qoy*ma*ya*ca*ğın*dan, mö*min*lə*rə güc*lə*ri*nin çat*ma*ya*ca*ğı çə*tin*lik ver*mə*yə*cə*yin*dən və çək*dik*lə*ri sı*xın*tı*la*rın əvə*zi*ni axi*rət*də on*la*ra ba*ğış*la*ya*ca*ğın*dan əmin*dir*lər. Qu*ran*da verilən yüz*lər*lə ayə*də Al*la*ha inam və təs*li*miy*yət vurğula*nı*r. Bir ayə*də be*lə bil*di*ri*lir:

«De: «Al*la*hın bi*zim üçün yaz*dı*ğın*dan baş*qa bi*zə heç bir şey üz ver*məz. O bi*zim ix*ti*yar sa*hi*bi*miz*dir. Bu*na gö*rə də mö*min*lər yal*nız Al*la*ha tə*vək*kül et*sin*lər!»« («Töv*bə» su*rə*si, 51).
(məqalə harun yahya)