Niyə Yalan Danışmamalıyıq?



İn*san*lar qar*şı*la*rın*da*kı in*san*la*rı öz is*tə*dik*lə*ri şə*kil*də is*ti*qa*mət*lən*dir*mək üçün tez-tez ya*lan da*nı*şır*lar. Ya*la*nın ar*xa*sın*da bə*zən in*sa*nın öz qü*ru*ru*nu xi*las et*mək tə*la*şı, bə*zən qey*ri-sə*mi*mi dav*ra*nı*şa zə*min ha*zır*la*maq, bə*zən də üs*tün*lük əl*də et*mək ar*zu*su da*ya*nır. La*kin sə*bə*bindən asılı olmayaraq, ya*lan Quran*da qı*nanan əməl*lər*dən*dir.

Al*la*hın ya*la*nı in*san*la*ra ha*ram etməsi Quran*da be*lə bil*di*ri*lir:

«Al*lah si*zi bil*mə*dən iç*di*yi*niz and*la*rı*nı*za gö*rə cə*za*lan*dır*maz, la*kin iç*di*yi*niz and*la*ra gö*rə cə*za*lan*dı*rar… Bu*nun*la be*lə, and*la*rı*nı*zı qo*ru*yun. Al*lah ayə*lə*ri*ni si*zə be*lə izah edir ki, bəl*kə, şükür edə*si*niz!» («Mai*də» su*rə*si, 89).

Qar*şı tə*rə*fi bi*lə*rək* və ya qəsdən aldatmaq məqsədilə de*yi*lən doğ*ru ol*ma*yan hər bir söz ya*lan hök*mün*də*dir. Be*lə ki, Al*lah ya*lan da*nış*an ada*mın qəl*bin*də*ki niy*yə*tin əsas götürüldüyünü bil*di*rir. Bir in*san ağ*zın*dan dü*şün*mə*dən bir söz deyə və ya hə*min an* üçün əhəmiyyətsiz olan doğ*ru bir söz de*mə*yə bi*lər. Bun*la*rı qəs*dən, qar*şı tə*rə*fi al*da*da*raq və mən*fə*ət əl*də et*mək üçün de*mə*yən bir in*san dər*hal öz səh*vi*ni dü*zəl*dər. Ya*lan*da isə niy*yət poz*ğun*lu*ğu var*dır. Bu*ra*da in*san qar*şı tə*rə*fi yan*lış tə*rə*fə yön*lən*di*rə*rək hər han*sı ki*çik və ya bö*yük mən*fə*ət əl*də et*mək is*tə*yir. Be*lə ki, Al*lah bu cür niy*yət*lə de*yi*lən sö*zə gö*rə in*san*dan axi*rət*də he*sab so*ra*caq. Bu*na gö*rə də mü*səl*man*lar aşa*ğı*da*kı ayə*nin hök*mü*nə əsa*sən hər za*man sö*zün ən doğ*ru*su*nu de*mə*li*dir*lər:

«Ey iman gə*ti*rən*lər! Al*lah*dan qor*xun və doğ*ru söz söy*lə*yin!» («Əh*zab» su*rə*si, 70).

Mü*səl*man danışığında boş, mənasız söz işlətdiyi za*man, onu dər*hal dü*zəl*dər. La*kin axi*rət*də qar*şı*lı*ğı*nı ve*rə bil*mə*yə*cə*yi şə*kil*də bir in*sa*nı qəs*dən əs*la al*dat*maz. Çün*ki bu, həm axi*rət*də, həm də dün*ya*da qı*nan*an hə*rə*kət*dir.
(məqalə harun yahya)