Unutduğumuz Zaman Allahı Zikr Edək



İn*san bir çox çatışmazlıqları və nöqsanları olan bir var*lıq*dır. Çün*ki o, ya*ra*dıl*mış*dır və onun ya*ra*dı*lan*la*ra xas olan aciz*li*yi vardır. Çatışmazlıq və qü*sur*dan uzaq olan isə yal*nız Al*lah*dır. İn*sa*nın Al*lah qar*şı*sın*da nə qə*dər aciz və ça*rə*siz və*ziy*yət*də ol*ma*sı*nı an*lay*a biləcəyi qü*sur*la*rın*dan bi*ri də unut*qan*lıq*dır.

Unut*qan*lıq hət*ta dün*ya*nın ən ağıl*lı in*sa*nı*nın da qar*şı*sı*nı ala bil*mə*yə*cə*yi aciz*lik*dir. İn*san*la*rın Al*la*ha nə qə*dər möh*tac olduqlarını dərk et*mə*lə*ri üçün on*la*rın yal*nız bu aciz*lik*lə*ri ba*rə*də dü*şün*mə*lə*ri ki*fa*yət*dir. Çün*ki insan mü*əy*yən mənada öz ha*fi*zə*si ilə bir*lik*də mə*na ifadə edir. Ha*ra*da do*ğul*du*ğu*, kim ol*du*ğu, ha*ra*da böyüdüyü*, inanc*la*rı*, et*dik*lə*ri*, ne*cə hə*yat tər*zi ke*çir*di*yi*, zövq*lə*ri*, vər*diş*lə*ri* haqqında mə*lu*mat*lar ha*fi*zə*sin*də ol*du*ğu üçün bi*lir. La*kin in*sa*na ağ*zın*dan çı*xan cüm*lə*si*nin so*nu*nu bir an*da unut*du*ran Al*lah ona keç*mi*şi ilə bağ*lı hər şe*yi unut*du*ra bi*lər. İn*san özü*nə sa*hib ola bil*mə*si üçün Al*la*hın onun ha*fi*zə*si*nə ver*di*yi mə*lu*mat*la*ra hər an eh*ti*yac du*yur. Əgər Al*lah bun*lar*dan yal*nız bi*ri*ni unut*dur*sa, in*sa*nın onu ge*ri qay*tar*maq im*ka*nı yox*dur. Elə Quran*da be*lə bir aciz*lik və*ziy*yə*tin*də in*san*la*rın Al*la*ha sı*ğın*ma*la*rı*nın və Al*lah*dan yar*dım di*lə*mə*lə*ri*nin va*cib*li*yi əmr edi*lir:

«…Unut*du*ğun za*man Rəb*bi*ni ya*da sa*lıb: «Ola bil*sin ki, Rəb*bim mə*ni bun*dan haq*qa da*ha ya*xın olan bir yo*la yö*nəlt*sin» – de» («Kəhf» su*rə*si, 24).

İn*sa*nın unut*du*ğu bir şe*yi xa*tır*la*ya bil*mə*si və hər han*sı bir sa*hə*də uğur qa*zan*ma*sı yal*nız Al*la*hın di*lə*mə*si ilə müm*kün olur. Bu*na gö*rə də be*lə bir aciz və*ziy*yət*də in*sa*nın əlin*dən gə*lə bi*lə*cəyi ye*ga*nə şey yal*nız Al*lah*a sığınmaq və Allahdan insanı mü*əy*yən uğur*la*ra çat*dır*ma*sı*nı di*lə*mək*dir.
(məqalə harun yahya)