Əsəbləşməyin!



Quran*da mö*mi*nin öz hir*si*ni ci*lov*la*ma*sı əsə*bin sə*bəb ola bi*lə*cə*yi müx*tə*lif xə*ta və zə*rər*lər*dən qo*run*maq ba*xı*mın*dan ide*al bir dav*ra*nış ki*mi gös*tə*ri*lir:

«On*lar bol*luq*da da, qıt*lıq*da da xərc*lə*yər, qə*zəb*lə*ri*ni udar, in*san*la*rın gü*nah*la*rın*dan ke*çər*lər. Al*lah yax*şı*lıq edən*lə*ri se*vər» («Ali-İm*ran» su*rə*si, 134).

Bə*zən in*sa*nın əsə*bi*ləş*mə*si ya*ra*dı*lış*dan gə*lən bir dav*ra*nış ol*sa da, ayə*də mö*mi*nin hə*min dav*ra*nı*şı da*vam et*dir*mə*mə*si*nin, onu ci*lov*la*ma*sı*nın va*cib ol*du*ğu gös*tə*ri*lir. Çün*ki qə*zəb in*sa*nın əq*li funk*si*ya*la*rı*nı pər*də*lə*yən, onun ha*di*sə*lə*ri sağ*lam şə*kil*də qiy*mət*lən*di*rib doğ*ru qə*rar qə*bul et*mə*si*nə ma*ne olan amil*dir. Be*lə olan hal*da da in*sa*nın Al*la*hın hökm*lə*ri*nə la*zı*mi şə*kil*də əməl etməsi də təh*lü*kə qar*şı*sın*da qa*lır. Hə*qi*qət*dən və əda*lət*dən uzaq*laş*ma Quran*da qə*zə*bin səbəb olduğu zə*rər*lə*r*dən bi*ri ki*mi gös*tə*ri*lir. Çün*ki qə*zə*bin ağı*lı pərdələməsi nə*ti*cə*sin*də ve*ri*lən qə*rar*lar emo*sio*nal olur ki, bu da Qurana uy*ğun olan əda*lət*li nə*ti*cə*ni ver*mir.

İn*san*la*ra, xü*su*sən də mö*min*lə*rə qarşı bə*zi şəx*si mə*sə*lə*lər*ə görə du*yu*lan qə*zəb dər*hal ara*dan qal*dı*rıl*ma*lı, şəf*qət və mər*hə*mət hissi əsas gö*tü*rül*mə*li*dir. Qə*zəb*lə*nən əsə*bi in*san haq*sız*dır*sa (onun əsə*bi*ləş*mə*yə on*suz da heç bir haq*qı yox*dur), özü*nün haq*sız ol*du*ğu*nu qə*bul edib səh*vi*ni dü*zəlt*mə*li*dir. Əgər haq*lı*dır*sa, ye*nə də hir*si*ni ci*lov*la*ma*lı və ayə*nin bil*dir*di*yi ki*mi, qar*şı tə*rə*fi ba*ğış*la*ma*lı*dır.



Yuxarıda bəhs et*dik*lə*ri*miz gün*də*lik hə*yat*da mö*min*lə*rin ba*şı*na gə*lə bi*lə*cək hal*lar*dan*dır. Bun*lar*dan baş*qa, ara*da heç bir şey ol*ma*dı*ğı hal*da yer*li-yer*siz əsə*bi*lə*şib qə*zəb*lə*nən in*san*lar da var*dır ki, on*lar tə*vək*kül, in*san*la*rın və ha*di*sə*lə*rin ta*ma*mi*lə Al*la*hın nə*za*rə*tin*də ol*ma*sı ki*mi əsas mə*sə*lə*lə*ri la*zı*mi qə*dər dərk edə bil*mə*miş*lər. İmanın zəifliyindən irəli gələn bu qü*sur*la*r on*la*rın ru*hun*da əsə*bi*lik ki*mi əks olun*muş*dur. On*lar da*im əsə*bi və*ziy*yət*də ol*duq*la*rı*na gö*rə hirs*lə*ri*ni ci*lov*la*maq*da aciz*dir*lər. Bu*na gö*rə də on*lar öz*lə*ri*nin hər şey*dən ön*cə imani ba*xı*mdan olan prob*lem*lə*ri*ni həll et*mə*li*dir*lər.

Həm*çi*nin bu*ra*da mö*min in*sa*nın İs*lam dininə duyduğu sev*gi*sin*dən irə*li gə*lən əsə*bi*li*yi*ni də baş*qa*la*rı ilə qa*rış*dır*ma*maq la*zım*dır. Mö*min*lə*rə qar*şı haq*sız*lıq və zülm edi*lən*də, Al*la*ha, di*nə, mü*səl*man*la*ra qar*şı hər han*sı bir hə*qa*rət və ya hü*cum olan*da, mö*mi*nin bun*la*ra qə*zəb*lən*mə*si onun ima*nın*dan irə*li gə*lən haq*lı və doğ*ru bir dav*ra*nış*dır. Bu qə*zəb mö*min*lə*rin mü*ba*ri*zə şöv*qü*nü ar*tı*ran, on*la*rın mü*ba*ri*zə*si*ni sti*mul*laş*dı*ran rəhmani bir duy*ğu*dur.
(məqalə harun yahya)