Nəfsinlə Dost Olma!



Səhv*siz ol*maq ila*hi bir xü*su*siy*yət*dir və yal*nız Al*la*ha məx*sus*dur. Quran*da hət*ta ən yük*sək ima*na və əx*la*qa sa*hib olan pey*ğəm*bər*lə*rin müx*tə*lif səhv*lə*rin*dən bəhs edi*lir. Mö*min*lə*rin də be*lə səhv*lər*dən və gü*nah*lar*dan çə*kin*mə*si məs*lə*hət gö*rü*lür. Quranın bir çox ye*rin*də pey*ğəm*bər*lə*rə və bü*tün mö*min*lə*rə Al*lah*dan ba*ğış*lan*ma di*lə*mə*lə*ri əmr edi*lir. Həm*çi*nin Quran*da iman gə*ti*rən*lə*rin bi*lə*rək*dən və ya bil*mə*dən gü*nah edə bi*lə*cək*lə*ri də bil*di*ri*lir. Be*lə bir hal hət*ta in*sa*nın Al*lah qar*şı*sın*da*kı aciz*li*yi*nin, hər bir möv*zu*da, o cüm*lə*dən gü*nah sa*hi*bi ol*ma*maq, Al*la*hın əmr və qa*da*ğa*la*rı*nı ye*ri*nə ye*ti*r*mək kimi möv*zu*lar*da da Al*la*ha möh*tac ol*du*ğu*nun bir gös*tə*ri*ci*si*dir.

Mö*mi*nin və*zi*fə*si isə hə*min səhv və gü*na*hı*nı mü*əy*yən et*di*yi za*man peş*man olub bun*dan çə*kin*mək, töv*bə və is*tiğ*far (Al*lah*dan ba*ğış*lan*ma) edə*rək, ey*ni gü*na*hı ye*ni*dən et*mə*mə*yə diq*qət ye*tir*mək*dir. Yox*sa özü*nü səhv*siz, gü*nah*sız gös*tər*mək, tə*mi*zə çı*xar*maq de*yil… Çün*ki be*lə bir dav*ra*nış Al*la*hın sev*mə*di*yi dav*ra*nış*dır:

«On*lar ki*çik gü*nah*lar is*tis*na ol*maq*la, bö*yük gü*nah*lar*dan və rə*zil iş*lər*dən çə*ki*nər*lər. Hə*qi*qə*tən, sə*nin Rəb*bin çox ba*ğış*la*yan*dır. Si*zi tor*paq*dan ya*ra*dan da, siz ana*la*rı*nı*zın bətn*lə*rin*də rü*şeym ha*lın*da olan*da da, si*zi ən gö*zəl ta*nı*yan Odur. Özü*nü*zü tə*mi*zə çı*xart*ma*yın. O, Al*lah*dan qor*xub pis əməl*lər*dən çə*ki*nə*nin kim ol*du*ğu*nu ən gö*zəl bi*lən*dir!» («Nəcm» su*rə*si, 32).



Özü*nü tə*mi*zə çı*xar*ma*ğa ça*lış*maq cəh*di*nin sə*bə*bi in*sa*nın baş*qa in*san*lar ara*sın*da özü*nü səhv*siz və qü*sur*suz gös*tə*rə*rək ucalt*maq is*tə*mə*si*dir. Hal*bu*ki bu*nu edən bir in*san nə*in*ki yük*sək yer əl*də edir, hət*ta tam ək*si*nə, Al*lahın dər*ga*hın*da və mö*min*lə*rin nə*zə*rin*də al*ça*lır, açıq-aş*kar* ol*ma*sa da, mü*əy*yən bir mə*na*da tan*rı*lıq id*dia*sın*da ol*du*ğu üçün əsl mö*min*lə*rin qəl*bi*nə sı*xın*tı ve*rir və on*la*rı na*ra*hat edir. O, mö*min*lə*ri al*da*dıb on*la*rın gö*zün*də qiy*mət və üs*tün*lük qa*zan*dı*ğı*nı gü*man et*di*yi hal*da, aciz və ida*rəe*di*lən bir var*lıq ol*du*ğu*nu dərk edə bil*mir. Bir müd*dət son*ra özü də hə*qi*qə*tən qü*sur*suz ol*du*ğu*na ina*nır və gün*dən-gü*nə onu da*ha da al*çal*dan dav*ra*nış*la*ra təhrik edir.

Özü*nü tə*mi*zə çı*xa*ran in*san özü*nü gü*nah*sız gör*dü*yü üçün Al*lah*dan ba*ğış*lan*ma di*lə*mə*yə, Al*la*ha yal*va*rıb On*dan əfv di*lə*mə*yə lü*zum gör*mür. Öyü*nən, tə*kəb*bür*dən əziy*yət çə*kən bir in*san olur. Özü özü*nə qu*yu qa*zır.

Sə*mi*mi bir mö*min isə öz aciz*li*yi*ni, qü*su*ru*nu bil*di*yi üçün da*im Al*lah*dan ba*ğış*lan*ma di*lə*yir, Al*la*hın rəh*mə*ti*ni və ri*za*sı*nı qa*zan*ma*ğı umur. Bu hal*da Al*lah da onun qü*sur*la*rı*nı ör*tür, gü*nah*la*rı*nı ba*ğış*la*yır, onu hə*qi*qi mə*na*da tə*miz*lə*yir, üs*tün bir möv*qe*yə gə*ti*rir:

«Öz*lə*ri*ni tə*mi*zə çı*xa*ran*la*rı gör*mür*sən*mi? Xeyr. Al*lah is*tə*di*yi*ni tə*mi*zə çı*xar*dar və on*la*ra xur*ma çər*də*yin*də*ki na*zik tel qə*dər zülm olun*maz!» («Ni*sa» su*rə*si, 49).
(məqalə harun yahya)