İsrafa Yox Deyək!



Al*la*hın ver*di*yi ne*mə*tin də*yə*ri*ni qiy*mət*lən*di*rə bil*mə*mək, ve*ri*lən ne*mət*lər*dən is*ti*fa*də edər*kən və ya on*la*rı sərf edər*kən şü*ur*suz hə*rə*kət et*mək is*ra*fa sə*bəb olur. Al*lah bu möv*zu*da in*san*la*ra be*lə xə*bər*dar*lıq edir:

«…İs*raf edə*rək sa*ğa-so*la da sə*pə*lə*mə! Hə*qi*qə*tən, (ma*lı*nı əbəs ye*rə) sa*ğa-so*la sə*pə*lə*yən*lər şey*tan*la*rın qar*daş*la*rı*dır. Şey*tan isə Rəb*bi*nə qar*şı nan*kor*dur!» («İs*ra» su*rə*si, 26-27).

Ne*mə*tin qiy*mə*ti*ni bil*mə*mək, onun haq*qı*nı ver*mə*mək Al*la*hın lütf və ik*ra*mı*na qar*şı nan*kor*luq et*mək de*mək*dir. Ayə*də bil*di*ril*di*yi ki*mi, nan*kor*luq şey*ta*nın əsas xü*su*siy*yə*ti ol*du*ğu*na gö*rə is*raf edə*rək nan*kor*luq edən*lər də şey*ta*na ta*be olur, onun qar*da*şı ki*mi olur*lar. Ne*mət in*sa*nın şük*rü*nü da*ha da ar*tı*ra*ca*ğı hal*da, onu boş yer*lə*rə sərf et*mək ne*mə*ti ve*rən Al*la*hı qiy*mət*lən*dir*mə*mək de*mək*dir. Bu*nun axi*rət*də*ki əvə*zi isə Al*la*hın cən*nə*tin*dən, rəh*mə*tin*dən və ne*mət*lə*rin*dən uzaq qal*maq de*mək*dir.

Cən*nət Al*la*hın son*suz ne*mət*lə*ri ilə zən*gin olan möh*tə*şəm bir yer*dir. La*kin hə*lə bu dün*ya*da*kı ne*mət*lə*rə eti*na*sız ya*na*şan, on*la*rın qiy*mə*ti*ni bil*mə*yən, Al*la*ha la*zı*mın*ca şükür edə bil*mə*yən in*sa*nın cən*nət ne*mət*lə*ri*ni haq*qı* ilə qiy*mət*lən*di*rib Al*la*hı uca tut*ma*sı da müm*kün de*yil*dir. Cən*nə*ti qa*za*na bil*mək üçün in*san ən əv*vəl bu dün*ya*da*kı yük*sək əx*la*qı əl*də et*mə*li*dir. Həd*siz is*raf*çı*lıq ha*lları ilə yanaşı, ən ki*çik mə*sə*lə*lər*də is*raf*çı*lıq et*mək, ne*mət*lə*rə xor bax*maq, zi*yan vu*rul*ma*sı*na sə*bəb ol*maq, bu*nu bil*di*yi hal*da hə*min zə*rə*rin qar*şı*sı*nı ala*caq təd*bir*lər gör*mə*mək ki*mi hə*rə*kət*lər də ne*mə*tə nan*kor*luq et*mək mə*na*sı*na gə*lir. Mö*min da*ha çox nə*zər*dən ya*yı*nan be*lə is*raf*çı*lı*ğa diq*qət*li ol*ma*lı və Al*la*ha nan*kor*luq, hör*mət*siz*lik et*mək*dən çə*kin*mə*li*dir. Al*lah in*san*la*rın Onun son*suz ne*mət*lə*rin*dən is*raf et*mə*mək şər*ti*lə ən gö*zəl şə*kil*də is*ti*fa*də et*mə*si*ni is*tə*yir:

«Ey Adəm oğul*la*rı! Hər iba*dət vax*tı gö*zəl li*bas*la*rı*nı*zı ge*yin, ye*yin-için, la*kin is*raf et*mə*yin, çün*ki Al*lah is*raf edən*lə*ri sev*məz!» («Əraf» su*rə*si, 31).
(məqalə harun yahya)