Mö*mi*nin diq*qət edə*cə*yi mə*sə*lə*lər*dən bi*ri də onun gün*də*lik hə*ya*tın qa*rı*şıq*lıq*la*rı için*də dün*yə*vi ha*di*sə*lə*rə al*da*na*raq hə*qi*qi məq*sə*di*ni unut*ma*maq*dır. Mö*mi*nin əsas və*zi*fə*si Al*la*hın qu*lu ol*du*ğu*nu unut*ma*maq, Quran*da bil*di*ri*lən əmr və töv*si*yyə*lə*ri də*qiq*lik*lə ye*ri*nə ye*tir*mək*dir. İn*san əl*də et*di*yi iman də*rə*cə*si*ni da*im tə*zə*lə*mək və in*ki*şaf et*dir*mək yö*nün*də ça*lış*ma*dıq*ca möv*cud və*ziy*yə*ti*ni də qo*ru*ya bil*məz, mə*nə*viy*ya*tı sü*rət*lə köh*nəl*mə*yə, ima*ni həs*sas*lı*ğı, ağılı isə azal*ma*ğa baş*la*yar.
Bə*zi in*san*lar üçün ra*hat bir şə*ra*it çə*tin şə*rai*tə nis*bə*tən da*ha bö*yük bir im*ta*handır. Çə*tin*lik və əziy*yət za*ma*nı ağıl və şü*ur açıq ol*du*ğu üçün bə*zi*lə*ri*nə gö*rə Al*lah*la olan mə*nə*vi ba*ğı qo*ru*maq da*ha asan*dır. La*kin mü*hüm olan mə*sə*lə hə*min əla*qə*ni hər bir şə*ra*it*də qo*ru*maq*dır.
Hət*ta Al*lah yo*lun*da bir çox çə*tin*lik*lə*ri və ağır im*ta*han*la*rı ge*ri*də qoy*muş bir in*san da dü*şün*cə*si*ni, iman*dan irə*li gə*lən şöv*qü*nü, hə*yə*ca*nı*nı və əsl məq*sə*di*ni unut*ma*ma*lı*dır. Əks təq*dir*də in*sa*nın qəl*bi qa*tı*la*şır, vic*da*nı kor*şa*lıb his*siy*yat*sız olur, düş*dü*yü fə*la*kə*ti dərk edə bil*mir və çı*xıl*maz vəziyyətə dü*şür. Kor olan qəl*bi ar*tıq axi*rə*ti gör*mə*di*yi üçün bu mü*vəq*qə*ti dün*ya*ya bağ*la*nır. Dün*ya və dün*ya*nın mü*vəq*qə*ti bə*zək*lə*ri, sax*ta ca*zi*bə*si ona Al*lah*dan, rə*su*lun*dan və Al*lah yo*lun*da mü*ba*ri*zə apar*maq*dan da*ha se*vim*li olur. Al*lah mö*min*lə*rə bu təh*lü*kə*yə qar*şı Quran*da be*lə xə*bər*dar*lıq edir:
Mö*min bil*mə*yə*rək*dən dün*ya hə*ya*tı*na meyl*lən*mək təh*lü*kə*si qar*şı*sın*da ol*duq*ca diq*qət*li ol*ma*lı*dır. Bir mö*mi*nin bu qə*dər if*ra*ta var*ma*sa da, vax*ta*şı*rı qəf*lə*tə qa*pı*la*raq Al*lahın razı ol*du*ğu bir işi tərk edib nəf*si*nə xoş gə*lən bə*zi dün*yə*vi fay*da*la*ra ta*mah sal*ma*sı, ona ya*raş*ma*yan bir hal*dır. Be*lə hə*rə*kət*lə*rin ar*dın*ca hər za*man küf*rə, mü*na*fiq*li*yə açı*lan bir qa*pı vardır. Bü*tün bun*la*ra qa*pı*lıb dün*yə*vi mən*fəə*ti Al*lah rə*su*lun*dan üs*tün tu*ta*raq onu tərk edən*lə*rin və*ziy*yə*ti də be*lə*dir:
«On*lar (öz*lə*ri*ni ta*ma*mi*lə Al*la*ha və İs*la*ma təs*lim et*mə*yən*lər) bir alış-ve*riş, ya*xud bir əy*lən*cə gör*dük*lə*ri za*man sə*ni ayaq üs*tə qo*yub ona tə*rəf cum*du*lar. De: «Al*lah dər*ga*hın*da olan sa*vab əy*lən*cə*dən də, ti*ca*rət*dən də xe*yir*li*dir. Al*lah ru*zi ve*rən*lə*rin ən yax*şı*sı*dır!»« («Cü*mə» su*rə*si, 11).
Qəlb*lə*rin*də da*im Al*lah qor*xu*su, qi*ya*mət və cə*hən*nəm qor*xu*su olan sə*mi*mi mö*min*lər isə dün*ya*nın mü*vəq*qə*ti*li*yi*nə al*dan*maz*lar:
«O kəs*lər ki, nə ti*ca*rət, nə alış-ve*riş on*la*rı Al*la*hı zikr et*mək*dən, na*maz qıl*maq*dan və zə*kat ver*mək*dən ya*yın*dır*maz. On*lar qəlb*lə*rin və göz*lə*rin hal*dan-ha*la dü*şə*cə*yi bir gün*dən qor*xar*lar» («Nur» su*rə*si, 37).
(məqalə harun yahya)
Yetkileriniz
LinkBack URL
About LinkBacks
Alıntı ile cevapla
Yer imleri