Namaz və Huşu



Hər gün mü*əy*yən vaxt*la*rda ni*zam*lı şə*kil*də ye*ri*nə ye*ti*ril*mə*si fərz sa*yı*lan iba*dət*lər var. La*kin hə*min iba*dət*lə*rin da*im ye*ri*nə ye*tirilməsini* mö*min*lər* yal*nız vər*diş halını alan iba*dət*lə*r qismində nəzərdən keçirməməlidirlər. Tam ək*si*nə, Al*lah üçün ye*ri*nə ye*tir*di*yi* bu ibadət mö*mi*nə hər də*fə ye*ni hə*yə*can və şövq ver*mə*li*dir. Na*maz da bu şə*kil*də da*im ye*ri*nə ye*ti*ri*lən iba*dət*lər*dən*dir. Quran*da mö*min*lə*rin na*maz*la*rı*nı hu*şu ilə qıl*dıq*la*rı bil*di*ri*lir:

«Hə*qi*qə*tən, mö*min*lər ni*cat tap*mış*lar! On*lar na*maz*la*rın*da mü*ti olub Ona bo*yun əyər*lər!» («Mu*mi*nun» su*rə*si, 1-2).

Hu*şuda olmaq hər şe*yi unu*da*raq ru*hən və cis*mən yal*nız Al*la*ha ita*ət et*mək mə*na*sı*na gə*lir. Bir in*sa*nın na*maz*da ya*şa*ya*ca*ğı ruh ha*lı da elə bu*dur.

Şü*ur*suz, dü*şü*nül*mə*dən, qeyri sə*mi*mi ola*raq Al*la*ha yö*nə*lə*rək ye*ri*nə ye*ti*ril*ən iba*dət*lər, ola bi*lsin ki, Al*lah dər*ga*hın*da heç bir qiy*mə*ti ol*ma*sın. İn*sa*nın ye*ri*nə ye*tir*di*yi iba*dət onun Al*la*ha olan ya*xın*lı*ğı*nı, təq*va*sı*nı (Al*lah qor*xu*su*nu) ar*tı*rır, tə*fək*kür və mə*nə*viy*ya*tı*nı in*ki*şaf et*di*rir, əx*la*qı*nı gö*zəl*ləş*di*rir və hə*min in*sa*nı mən*fi əməl*lər*dən çə*kin*di*rir*sə, o za*man Al*la*hın bu iba*dət*dən ra*zı qala*ca*ğı*na ümid et*mək olar.

Yal*nız axi*rətini dü*şü*nən, dün*ya*nın əsl ma*hiy*yə*ti*ni dərk et*miş ağıl*lı mö*min son*suz əzab*dan xi*las ol*maq və cən*nət*də da*ha yük*sək də*rə*cə*lər əl*də edə bil*mək üçün et*di*yi hər bir işi son*suz hə*ya*tı*na tə*sir edə*cək sə*bəb ki*mi gö*rür. O, əli*nə ke*çən, qar*şı*sı*na çı*xan əcr für*sət*lə*ri*ni bu*rax*mır. Hə*min für*sət*lə*ri şü*ur*lu şə*kil*də qiy*mət*lən*di*rir. Bu*nun nə*ti*cə*sin*də də o, ayə*də bil*di*ril*di*yi ki*mi, səa*də*tə qo*vu*şar.
(məqalə harun yahya)