Şübhə Etmədən İman Etməliyik



Mö*min in*san Al*la*hın və Onun el*çi*si*nin əmr*lə*ri*ni qəl*bən və bo*yun əyə*rək ye*ri*nə ye*ti*rir, onun söz*lə*ri*nə ita*ət edər*kən qəl*bin*də ən ki*çik bir sı*xın*tı və şüb*hə his*si ke*çir*məz. Mö*min insan Al*la*hın və Onun el*çi*si*nin hökm et*di*yi hər şe*yin ən doğ*ru, ən yax*şı və ən xe*yir*li ol*du*ğu*nu bi*lir. Bə*zən şey*tan el*çi*nin de*di*yin*dən fərq*li iş*lər ye*ri*nə ye*tir*mə*si*ni əmr et*sə də, mö*min ən xe*yir*li yo*lun öz el*çi*si*nin əmr et*di*yi yol ol*du*ğu*nu bi*lə*rək hə*rə*kət edir. Bu qəl*bdən gələn sə*mi*mi mü*na*si*bət isə mö*mi*nin ima*nın*dan qaynaqlanır.

Əks hal*da, yə*ni za*hi*rən ita*ət edib qəlb*ən tam sə*mi*miy*yə*tin ol*ma*ma*sı isə ayə*lər*də bil*di*ril*di*yi*nə gö*rə, hə*min in*sa*nın əs*lin*də iman gətirmədiyinin sü*bu*tu*dur:

«Xeyr! Rəb*bi*nə and ol*sun ki, on*lar öz ara*la*rın*da baş ve*rən ix*ti*laf*lar*da sə*ni ha*kim (mün*sif) tə*yin et*mə*yin*cə və ver*di*yi hökm*lə*rə gö*rə öz*lə*rin*də bir sı*xın*tı duy*ma*dan sə*nə tam bir ita*ət*lə bo*yun əy*mə*yin*cə iman gə*tir*miş ol*maz*lar» («Ni*sa» su*rə*si, 65).

Bir in*san İs*la*mın və mö*min*lə*rin gü*cün*dən çə*kin*di*yi üçün za*hi*rən ita*ət*li dav*ra*na və de*yi*lən*lə*ri qü*sur*suz ola*raq ye*ri*nə ye*ti*rə bi*lər. La*kin hə*min in*sa*nın qəl*bi tam mə*na*sı ilə ita*ət etmədikcə, o, hə*qi*qə*tən iman gə*tir*miş sa*yıl*maz. Çün*ki be*lə bir dav*ra*nış o in*sa*nın qəl*bin*də hə*lə də Al*lah və el*çi*si haq*qın*da bə*zi şəkk-şüb*hə*nin ol*du*ğu*nu gös*tə*rir. Qəl*bən, ya*xud baş*qa söz*lə, «ba*ti*ni» bir itaə*tə ma*lik ol*ma*ma*sı, yal*nız fi*zi*ki ita*ət gös*tər*mə*si hə*min in*sa*nın gör*dü*yü iş*lə*rin də bo*şa get*mə*si*nə sə*bəb ola bi*lər. O, za*hi*rən ita*ət et*miş ki*mi görünsə də axi*rət*də bun*la*rın əvə*zi*ni almaya bilər. Bu*na gö*rə də mö*min, öz dünyəvi mənfəətlərinə zidd olsa belə, Al*la*hın el*çi*sin*dən gə*lən hök*mü se*vinc*lə qar*şı*la*ma*lı, ima*nı*nın və təs*limiyyətinin ləz*zə*ti*ni sidqi-ürəklə hiss et*mə*li*dir. Haqq olan bir şe*yin qar*şı*sın*da sı*xın*tı çək*mək, şüb*hə və tə*rəd*düd hiss*lə*ri ke*çir*mək ima*na zidd olan dav*ra*nış*dır.
(məqalə harun yahya)