Sevgidə Səbrin Önəmi



Qu*ra*nın «…An*caq nəfs*lər*də xə*sis*lik hə*mi*şə möv*cud*dur…» («Ni*sa» su*rə*si, 128) ayə*si hər in*sa*nın nəf*sin*də bir ne*çə mən*fi xü*su*siy*yət*lər ola bi*lə*cə*yi*ni xa*tır*la*dır. İn*san nəf*si*ni ma*lik ol*du*ğu bu mən*fi xü*su*siy*yət*lər*dən çə*kin*dir*mə*li və cən*nət əx*la*qın*da*kı mü*kəm*məl*li*yə çat*maq üçün səy gös*tər*mə*li*dir. An*caq bu*na bax*ma*ya*raq, in*san hə*ya*tı*nın so*nu*na qə*dər ya*şa*dı*ğı hər an səhv edə bi*lə*cək bir var*lıq*dır.

Hə*qi*qi sev*gi və dost*lu*ğun ya*şa*na bil*mə*si üçün in*san*la*rın bunu unut*ma*ması vacibdir. Hər kəs sev*di*yi in*sa*na qar*şı çox səbr*li və ba*ğış*la*yan ol*ma*lı, dos*tu*nun qü*sur*la*rı*na qar*şı səbr*li ol*ma*lı və onu ba*şa düş*mə*li, onun nöq*san*la*rı*nı dü*zəlt*mə*yə ça*lış*ma*lı*dır. Çün*ki sev*mək və se*vil*mək səbr*li ol*ma*ğı, can*dan keç*mə*yi tə*ləb edən xü*su*siy*yət*lər*dir. Səhv*lər qar*şı*sın*da gös*tə*ri*lən səbr in*san*lar ara*sın*da sev*gi*nin və meh*ri*ban*lı*ğın art*ma*sı*na sə*bəb olur. Mö*min*lər əs*lin*də bir-bir*lə*ri*nə gü*vən*dik*lə*ri mü*səl*man ol*duq*la*rı və bir-bir*lə*ri*nə hör*mət bəs*lə*dik*lə*ri üçün, bir-bir*lə*ri*nin xə*ta*la*rı*nı səbr* və anlayışla qar*şı*la*yır*lar. Mü*səl*man qar*daş və ba*cı*la*rı*nın yal*nız xə*ta*la*rı*nı dü*zəl*də bil*mək, Qu*ran əx*la*qı*nı ən gö*zəl şə*kil*də ya*şa*maq üçün gös*tər*dik*lə*ri sə*mi*mi bir səy be*lə on*la*ra qar*şı sev*gi ya*ran*ma*sı üçün ki*fa*yət*dir. Bu sə*bəb*dən qar*daş və ba*cı*la*rı*nın bir səhv sö*zü və ya hə*rə*kə*ti ilə qar*şı*laş*sa*lar be*lə, ona qar*şı səbr gös*tə*rər, ən gö*zəl dav*ra*nış*la ca*vab ve*rər*lər.

Pey*ğəm*bə*ri*miz (s.ə.v.) də mö*min*lə*rə mü*səl*man qar*daş və ba*cı*la*rı*nın qü*sur*la*rı*nı ört*mə*lə*ri*ni, on*la*ra dəs*tək ol*ma*la*rı*nı bu*yu*rur:



«Kim bir mü*səl*ma*nın ayı*bı*nı ör*tər*sə, Al*lah da onun dün*ya və axi*rət*də ayı*bı*nı ör*tər. Kim mü*si*bə*tə dü*şən bir ada*mın mü*si*bə*ti*ni ara*dan qal*dı*rar*sa, Al*lah da qi*ya*mət*də onun mü*si*bət*lə*rin*dən bi*ri*ni yox edər. Kim qar*da*şı*nın eh*ti*ya*cı*nı tə*min edər*sə, Al*lah da onun eh*ti*ya*cı*nı tə*min edər»

Al*la*hı se*vən və dai*ma Al*lah*dan ra*zı olan bir in*sa*nın səb*ri, ca*hi*liy*yə cə*miy*yə*tin*də olan in*san*la*rın səbr an*la*yı*şın*dan çox fərq*li*dir. Bu cür in*san*lar əgər qar*şı*la*rın*da*kı insanlardan mən*fə*ət umur*lar*sa və ya cə*miy*yə*tin tə*si*rin*dən çə*ki*nir*lər*sə, bə*zi və*ziy*yət*lə*rə «dö*zə bi*lir*lər». «Dö*zə bi*lən» insan özü*nü qaş*qa*baq tök*mək*də, de*yin*mək*də haq*lı görə bi*lər. «Bu qə*dər çə*tin*li*yə qat*la*nı*ram, bu*nun əvə*zin*də is*tə*di*yi*mi et*mək haq*qım*dır» ki*mi dü*şün*cə*yə qa*pı*lır*lar. Mə*sə*lən, xəs*tə dos*tu*na və ya hə*yat yol*da*şı*na bax*maq məc*bu*riy*yə*tin*də qa*lan bir in*san, əgər Qu*ran əx*la*qı*nı ya*şa*mır*sa, bir müd*dət son*ra müt*ləq bu və*ziy*yət*dən sı*xıl*ma*ğa, əsəb*ləş*mə*yə və şi*ka*yət et*mə*yə baş*la*yar. Ge*cə*lər yu*xu*suz qal*dı*ğı*nı, yor*ğun ol*du*ğu*nu, işi*nin çox çə*tin ol*du*ğu*nu və ya heç kimin onun ki*mi be*lə bir çə*tin*li*yə döz*mə*yə*cə*yi*ni söy*lə*yər. Bu və*ziy*yət*dən narahatçılığı və ya*şa*dı*ğı əsəb ay*dın hiss olu*nur. Xəs*tə olan ada*mı min*nət al*tın*da sax*la*yan söz*lər de*yər, ona borc*lu ol*du*ğu*nu xa*tır*la*dar.

Səbr*li in*san isə sev*di*yi ada*mın hər cür is*tə*yi*nə, eh*ti*ya*cı*na hə*vəs*lə ə*məl edər və ona əlin*dən gə*lən kö*mə*yi gös*tə*rər. Et*dik*lə*ri*nə gö*rə qar*şı*sın*da*kı insanı əs*la min*nət al*tın*da qoymaz. Səbr Al*la*hın Qu*ran*da mö*min*lə*rə töv*si*yə et*di*yi gö*zəl əx*laq xü*su*siy*yə*ti*dir:

«Ey iman gə*ti*rən*lər! Səbr edin, dö*zün, ha*zır olun və Al*lah*dan qor*xun ki, bəl*kə, ni*cat ta*pa*sı*nız!» («Ali-İm*ran» su*rə*si, 200).
(məqalə harun yahya)