Səmimilik Sevgi Yaradır



Al*lah*dan qor*xub çə*kin*mə*yən bə*zi in*san*lar çox asan*lıq*la ya*lan danışırlar. Bir in*sa*nın ya*lan söy*lə*di*yi*nin an*la*şıl*ma*sı ona qar*şı sev*gi ya*ran*ma*sı*na ma*ne olur. Çün*ki, ya*lan söy*lə*yən in*sanın han*sı sö*zü*nün doğ*ru, han*sı sö*zü*nün yan*lış ol*du*ğu* bi*lin*mə*di*yi*nə gö*rə güvənilən deyil. İn*san inan*ma*dı*ğı birinə qar*şı sev*gi də du*ya bil*məz.

Mö*min*lər isə, bö*yük it*ki*yə uğ*ra*sa*lar və ya mad*di-mə*nə*vi zi*yan*la qar*şı*laş*sa*lar da, heç vaxt ya*lan da*nış*mırlar. On*lar hər za*man, hər möv*zu*da səmimi olan in*san*lar*dır. Heç vaxt doğ*ru ola*nı giz*lət*məz, mən*fə*ət*lə*ri na*mi*nə doğ*ru ola*nı də*yiş*dir*məz, ye*ri*nə ye*ti*rə bil*mə*yə*cək*lə*ri*ni söz ver*məz*lər. Bun*dan baş*qa, İs*lam əx*la*qı*nı ya*şa*yan in*san üçün ya*la*nın bö*yü*yü-ki*çi*yi də yox*dur. Bu*na gö*rə də mö*min*lər heç bir za*man qar*şı tə*rə*fə yax*şı gö*rün*mək, eti*ba*rı*nı qazanmaq, mad*di qa*zanc əl*də et*mək və ya hər han*sı bir şə*kil*də zə*rər ver*mək ki*mi məq*səd*lər üçün də əs*la ya*lan danışmırlar.

Bu gö*zəl əx*laq xü*su*siy*yə*ti, ru*hu sev*gi*yə yö*nəl*dən va*si*tə*lər*dən bi*ri*dir. Çün*ki in*sa*nın ru*hun*da səmimi in*san*la*ra qar*şı dər*hal sev*gi ya*ra*nır. Pey*ğəm*bə*ri*miz (s.ə.v.) söh*bət*lə*rin*də mö*min*lə*rin bir-bir*lə*ri*nə olan sev*gi*si*nin əhə*miy*yə*ti*ni bil*dir*miş və bu sev*gi*nin ya*ran*ma*sı üçün eti*ba*rın ge*niş ya*yıl*ma*sı*nı bu*yur*muş*dur:

Əbu Hü*rey*rə (r.a.) bil*di*rir: «Rə*su*lul*lah (s.ə.v.) bu*yur*du: «Nəf*sim əlin*də olan Al*la*ha and ol*sun ki, iman gə*tir*mə*dik*cə cən*nə*tə gi*rə bil*məz*si*niz, bir-bi*ri*ni*zi sev*mə*dik*cə iman gə*tir*məz*si*niz! Ara*nız*da sev*gi ya*ra*da*caq şe*yi xə*bər ve*rim*mi? Ara*nız*da sa*la*mı ya*yın!»
(məqalə harun yahya)