Dün*ya hə*ya*tın*da*kı ye*ga*nə məq*səd*lə*ri Al*la*hın ri*za*sı*nı, rəh*mə*ti*ni və cən*nə*ti*ni qa*zan*maq olan və Al*la*ha ürək*dən təs*lim olan mö*min*lər bü*tün hə*yat*la*rı*nı Al*lah üçün ya*şa*yır*lar. Qu*ra*nın «De: «Mə*nim na*ma*zım da, iba*də*tim də, hə*ya*tım və ölü*müm də aləm*lə*rin Rəb*bi Al*lah üçün*dür!» (Ənam su*rə*si, 162) ayə*si*lə bil*di*ri*li*di*yi ki*mi, gör*dük*lə*ri hər iş*də, gös*tər*dik*lə*ri hər dav*ra*nış*da Al*la*hın ri*za*sı*nı qa*zan*ma*ğı məqsəd güdürlər. Al*la*hın ri*za*sı*nı və ra*zı*lı*ğı*nı qa*zan*maq üçün sa*hib ol*duq*la*rı hər şe*yi sərf edən mö*min*lə*rin sev*gi*lə*ri də ye*nə an*caq Al*lah üçün*dür. Al*la*hı bü*tün si*fət*lə*ri ilə ta*nı*yan, Onun gü*cü*nə və bö*yük*lü*yü*nə hər an şa*hid olan, Rəb*bi*mi*zin rəh*mə*ti*ni, sev*gi*si*ni və şəf*qə*ti*ni bü*tün hə*ya*tı bo*yun*ca hər an hiss edən mö*mi*nin Al*lah sev*gi*si heç bir sev*gi ilə mü*qa*yi*sə edil*mə*yə*cək qə*dər güc*lü*dür. Al*lah «Bə*qə*rə» su*rə*sin*də mö*min*lə*rin Ona olan güc*lü sev*gi*lə*ri ilə müş*rik*lə*rin yal*nış sev*gi an*la*yış*la*rı ara*sın*da*kı fər*qi be*lə bil*di*ri*lir:
Ayə*də bil*di*ril*di*yi ki*mi, in*san*lar*dan bir qis*mi Al*la*ha şə*rik qo*şur və di*gər var*lıq*la*rı Al*la*hı se*vən ki*mi se*vir*lər (Al*lah bun*lar*dan uzaq*dır). Mö*min*lər isə heç bir in*sa*nın, mad*də*nin və ya can*lı*nın hə*qi*qət*də özü*nə məx*sus gü*cü və ya gö*zəl*li*yi ol*ma*dı*ğı*nı bi*lir*lər. Bun*la*rın ha*mı*sı*nı, ma*lik ol*duq*la*rı bü*tün xü*su*siy*yət*lər*lə bir*lik*də yox*dan ya*ra*dan an*caq Al*lah*dır. Heç bir can*lı öz gö*zəl*li*yi*ni plan*laş*dı*rıb mey*da*na gə*ti*rə bil*məz. Bir in*sa*nın üzün*də*ki gö*zəl*li*yi və ya bir hey*va*nın se*vim*li ol*ma*sı*nı mü*əy*yən ömür*lə ya*ra*dan və əcəl*lə*ri gə*lən*də ha*mı*sı*nı yox edən Al*lah*dır. Hər gö*zəl*lik yal*nız Al*la*hın ha*ki*miy*yə*tin*də*dir. Bu*na gö*rə də mö*min qar*şı*laş*dı*ğı bü*tün gö*zəl*lik*lə*ri, in*san*la*rı, hey*van*la*rı, tə*biə*ti Al*la*hın ya*rat*dı*ğı*nı bil*di*yi üçün se*vər. Do*la*yı*sı ilə əsl sev*gi*si bü*tün bu gö*zəl*lik*lə*ri ona ve*rən və hər şe*yin sa*hi*bi olan Al*la*ha yö*nəl*mə*li*dir.
Hz. Əbu Zərr (r.a.) bil*di*rir: «Rə*su*lul*lah (s.ə.v.) bu*yur*du ki: «Əməl*lə*rin ən fə*zi*lət*li*si Al*lah ri*za*sı üçün sev*mək, Al*lah ri*za*sı üçün kin bəs*lə*mək*dir».
«İman bağ*la*rı*nın ən sağ*la*mı Al*lah ri*za*sı üçün dost*luq, Al*lah ri*za*sı üçün düş*mən*çi*lik, Al*lah ri*za*sı üçün sev*gi, Al*lah ri*za*sı üçün nif*rət*dir».
Al*la*ha şə*rik qo*şan şəxs bir in*sa*nın gö*zəl*li*yi*ni tə*rif*lə*yər*kən, bu gö*zəl*li*yin o ada*ma məx*sus ol*du*ğu*nu sa*nır. Bu, rəsm sər*gi*si*ni gə*zən və bə*yən*di*yi bir tab*lo*nun gö*zəl*li*yi*nin o tab*lo*ya aid ol*du*ğu*nu sa*na*raq, o tab*lo*nu tə*rifləyən in*sa*nın və*ziy*yə*ti*nə bən*zə*yir. La*kin əs*lin*də tə*rif tab*lo*nu çə*kən rəs*sam üçün ol*ma*lı*dır. Bu*na gö*rə də in*san bir gö*zəl*lik*lə qar*şı*la*şar*kən, xo*şu*na gə*lən bir səs eşi*dər*kən, bir ye*mək*dən zövq alar*kən, o an bu gö*zəl*lik*lə*ri ya*ra*dan Rəb*bi*mi*zi dü*şün*mə*li, sev*gi*si*ni, ra*zı*lı*ğı*nı və şük*rü*nü Ona yö*nəlt*mə*li*dir. Al*la*ha şə*rik qoş*ma*dan iman gə*ti*rən*lər sa*hib ol*duq*la*rı hər şe*yə gö*rə Al*la*ha borc*lu ol*duq*la*rı*nı bil*dik*lə*ri üçün Al*la*ha çox güc*lü sev*gi ilə bağ*la*nır*lar.
Qu*ran*da Hz.İb*ra*hi*min müş*rik olan qöv*mü*nə be*lə de*di*yi bil*di*ri*lir:
Ayə*də bil*di*ril*di*yi ki*mi, Al*la*ha şə*rik qo*şan*la*rın dün*ya hə*ya*tın*da bir-bi*ri*nə qar*şı olan bağ*lı*lıq*la*rı axi*rət*də bö*yük nif*rə*tə çev*ri*lə*cək*dir. Bu*nun sə*bə*bi Al*la*hı unu*da*raq bir-bi*ri*ni hə*yat*la*rı*nın ən bö*yük məq*sə*di he*sab et*mə*lə*ri*dir. Al*lah bu*nun əvə*zin*də bu in*san*la*rın şirk için*də*ki sev*gi və bağ*lı*lıq*la*rı*nı axi*rət*də son*su*za qə*dər da*vam edən kin və nif*rə*tə çe*vi*rir.
Qu*ran*da, dün*ya hə*ya*tı*na aid olan amil*lə*ri və ya in*san*la*rın sev*gi*si*ni qa*zan*ma*ğı Al*la*hın ra*zı*lı*ğın*dan da*ha va*cib he*sab edən in*san*la*ra be*lə xə*bər*dar*lıq edi*lir:
İman gə*ti*rən*lər dün*ya hə*ya*tı*nın bü*tün bu bə*zək*lə*ri*nin Al*la*ha aid ol*du*ğu*nu bi*lir və bun*la*rı an*caq Al*la*hın tə*za*hür*lə*ri ola*raq se*vir*lər. Mə*sə*lən, mö*min*lər*də Al*la*hın bə*yən*di*yi gö*zəl əx*laq tə*za*hür et*di*yi üçün ən çox sev*gi, ya*xın*lıq və dost*lu*ğu mö*min*lə*rə qar*şı hiss edir*lər. Bu sev*gi soy, irq ki*mi ya*xın*lıq*la*ra və ya hər han*sı bir mən*fəə*tə əsas*lan*mır. Pu*lun, möv*qe*nin, mə*də*niy*yə*tin və ya mad*di də*yər*lə*rin də heç bir əhə*miy*yə*ti yox*dur. Al*lah mö*min*lər ara*sın*da*kı bu sev*gi*ni Qu*ran*da be*lə bil*di*rir:
Ayə*də bil*di*ril*di*yi ki*mi, mö*min*lər iman gə*ti*rən hər kə*si öz qar*daş*la*rı ki*mi qə*bul edir*lər. Baş*qa mö*mi*nin yax*şı*lı*ğı*nı, ra*hat*lı*ğı*nı tə*min et*mək üçün heç bir fə*da*kar*lıq*dan çə*kin*mir*lər. Mö*min*lə*rin bu sev*gi an*la*yı*şı an*caq ima*nın və Qu*ran əx*la*qı*nın ya*şan*ma*sı ilə qa*za*nı*la bi*lər.
Pey*ğəm*bə*ri*miz (s.ə.v.) sev*gi*nin əhə*miy*yə*ti*ni və hə*qi*qi sev*gi*ni ya*şa*yan mö*min*lə*rin üs*tün*lük*lə*ri*ni bir hə*di*sin*də be*lə bil*dir*miş*dir:
Hz.Ömər (r.a.) bil*di*rir: «Rə*su*lul*lah (s.ə.v.) bu*yur*du ki: «Al*la*hın qul*la*rı ara*sın*da bir qrup var ki, on*lar nə pey*ğəm*bər*lər*dir, nə də şə*hid*lər*dir. Üs*tə*lik qi*ya*mət gü*nü Al*lah ya*nın*da*kı də*rə*cə*lə*rin uca*lı*ğı*na gö*rə pey*ğəm*bər*lər də, şə*hid*lər də on*la*ra qip*tə edər*lər».
Ora*da olan*lar so*ruş*du*lar:
«Ey Al*la*hın Rə*su*lu! On*lar kim*dir, bi*zə xə*bər ver!» «On*lar ara*la*rın*da nə qan bağ*lı*lı*ğı, nə də bir-bir*lə*ri*nə ba*ğış*la*dıq*la*rı bir mal ol*ma*dı*ğı hal*da, Al*la*hın ru*hu (Qu*ran) adı*na bir-bir*lə*ri*ni se*vən*lər*dir. Al*la*ha and ol*sun ki, on*la*rın üz*lə*ri müt*ləq nur*dur. On*lar bir nur üzə*rin*də*dir*lər. Xalq qor*xar*kən, on*lar qorx*maz*lar. İn*san*lar in*ci*yər*kən, on*lar in*ci*məz*lər».
Sev*gi ki*mi bö*yük bir ne*mə*ti mö*min*lə*rə bəxş edən isə Rəb*bi*miz olan Al*lah*dır. Al*lah Hz.Yəh*ya*ya Öz qa*tın*dan sev*gi həs*sas*lı*ğı*nı ver*di*yi*ni be*lə bil*di*rir:
«(Yəh*ya dün*ya*ya gəl*dik*dən son*ra ona de*dik «Ey Yəh*ya! Ki*tab*dan bərk ya*pış! Biz uşaq ikən ona hik*mət ver*dik. Biz həm də ona Öz dər*ga*hı*mız*dan bir mər*hə*mət və pak*lıq bəxş et*dik. O, müt*tə*qi idi» («Mər*yəm» su*rə*si, 12-13).
Baş*qa ayə*də isə Al*lah ima*na edib sa*leh əməl*lər edənlərə Öz qa*tın*dan bir sev*gi bəxş edə*cə*yi*ni xə*bər ver*miş*dir:
«Hə*qi*qə*tən, iman gə*ti*rib yax*şı iş*lər gö*rən*lər üçün Rəh*man bir sev*gi ya*ra*da*caq» («Mər*yəm» su*rə*si, 96).
Al*la*hın ri*za*sı*na gö*rə se*vən bir in*san, ən gö*zəl əx*laq*lı, Al*la*ha da*ha bağ*lı, ən çox təq*va*lı olan kim*sə*ni hər kəs*dən çox se*vir. Bu sə*bəb*lə Pey*ğəm*bə*ri*miz (s.ə.v.) bü*tün mö*min*lər üçün ən se*vim*li, ən ya*xın dost*dur.
(məqalə harun yahya)
«Ey Yəh*ya! Ki*tab*dan bərk ya*pış! Biz uşaq ikən ona hik*mət ver*dik. Biz həm də ona Öz dər*ga*hı*mız*dan bir mər*hə*mət və pak*lıq bəxş et*dik. O, müt*tə*qi idi» («Mər*yəm» su*rə*si, 12-13).
Yetkileriniz
LinkBack URL
About LinkBacks
Alıntı ile cevapla
Yer imleri