Əv*vəl*ki sə*hi*fə*lər*də el*çi*lə*rin mö*min*lər ara*sın*da Quran ayə*lə*ri ilə mü*əy*yən edil*miş xü*su*si və fərq*li möv*qe*lə*rə ma*lik ol*ma*sın*dan bəhs et*miş*dik. Hə*qi*qə*tən də mö*min*lə*rin bir-bi*ri*lərinə qar*şı gös*tər*mə*li ol*du*ğu dav*ra*nış*lar*la ya*na*şı el*çi*lə*rə qar*şı diq*qət və dav*ra*nış*la*rın*dan da bəhs edər*kən, on*la*rın is*ti*fa*də edə*cək*lə*ri səs ton*la*rı*na qə*dər hər bir de*tal ayə*lər*də xü*su*si olaraq izah edil*miş*dir. Ayə*lər*də qeyd olu*nan bu dav*ra*nış*lar*da xoş mü*na*si*bə*tin və yük*sək hör*mət an*la*yı*şı*nın əsas gö*tü*rül*dü*yü*nün şa*hi*di olu*ruq:
«Ey iman gə*ti*rən*lər! Sə*si*ni*zi Pey*ğəm*bə*rin sə*sin*dən ar*tıq qal*dır*ma*yın və bir-bi*ri*niz*lə uca*dan da*nış*dı*ğı*nız ki*mi onun*la uca*dan da*nış*ma*yın! Yox*sa, özü*nüz də bil*mə*dən, əməl*lə*ri*niz puç olar» («Hu*cu*rat» su*rə*si, 2).
Al*lah mö*min*lə*rə Onun el*çi*si ilə da*nı*şar*kən səs*lə*ri*ni qal*dır*ma*ma*ğı, öz ara*la*rın*da ol*du*ğu ki*mi yük*sək ton*la da*nış*ma*ma*ğı xa*tır*lat*mış*dır. Bu*ra*da diq*qət ye*ti*ril*mə*li olan mə*qam isə hə*min dav*ra*nı*şın bir ədəb və ya nə*za*kət qay*da*sı ol*maq*dan çox, onun Al*la*hın qə*ti əm*ri ol*ma*sı*dır. Çün*ki bu*nun ək*si olan dav*ra*nı*şın əməl*lə*ri puç edən hə*rə*kət ol*ma*sı möv*zu*nun əhə*miy*yə*ti*ni da*ha da qabardır. Bu*nu Quranın açıq hök*mü ki*mi yox, hər han*sı bir dav*ra*nış qay*da*sı ki*mi gör*mək, «ye*ri*nə ye*ti*ri*lər*sə, çox yax*şı, ye*ti*ril*məz*sə biraz ayıb sa*yı*lar» ki*mi irə*li sür*mək, Al*la*hın ayə*lə*ri*ni qu*la*qar*dı*na vur*maq mə*na*sı*na gə*lir. Hal*bu*ki el*çi*yə gös*tə*ri*lən hör*mət Al*la*ha gös*tə*ri*lən hör*mət de*mək*dir. Həm*çi*nin bu*nun ək*si olan dav*ra*nış nü*ma*yiş et*di*ril*sə, bu da Al*la*ha qar*şı gös*tə*ril*miş dav*ra*nış olar. El*çi*yə qar*şı mü*na*si*bət*də bi*lə*rək*dən etinasız yanaşmaya yol ver*mək i*sə Al*la*hın ra*zı qal*ma*ya*ca*ğı bir dav*ra*nış*dır. La*kin qəs*dən de*yil, cə*ha*lət, dü*şün*cə*siz*lik, yan*lış sə*mi*miy*yət an*la*yı*şı nə*ti*cə*sin*də el*çi*nin hü*zu*run*da sə*si*ni yük*səl*dən in*san mö*min də ol*sa, o, baş*qa mö*min*lər*lə mü*qa*yi*sə*də da*ha aşa*ğı ağıl, şü*ur sə*viy*yə*si*nə və da*ha his*siy*yat*sız xa*rak*te*rə ma*lik*dir. Al*la*hın bu möv*zu*ya ver*di*yi əhə*miy*yət bu*na ria*yət edən*lə*rin mədh edil*di*yi və müj*də*lən*di*yi ayə ilə daha da ay*dın olur:
“Hə*qi*qə*tən, Al*la*hın Pey*ğəm*bə*ri ya*nın*da as*ta*dan da*nı*şan*lar o kim*sə*lər*dir ki, Al*lah on*la*rın ürək*lə*ri*ni təq*va üçün im*ta*ha*na çək*miş*dir. On*la*rı ba*ğış*lan*ma və bö*yük mü*ka*fat göz*lə*yir!” (Hu*cu*rat su*rə*si, 3).
Ey*ni şə*kil*də el*çi*nin hər han*sı in*san ki*mi uzaq*dan ça*ğı*rıl*ma*sı*nın, ona uzaq mə*sa*fə*dən yük*sək səs*lə mü*ra*ci*ət edil*mə*si*nin ağıl*sız*lıq əla*mə*ti ol*ma*sı bir ayə*də be*lə bil*di*ri*lir:
Yetkileriniz
LinkBack URL
About LinkBacks
Alıntı ile cevapla
Yer imleri