Etdiyi Əməllərə Görə Sevinib Etmədikləri Ilə Öyünməmək



Gör*dü*yü iş*lər*lə lov*ğa*lan*maq eləcə də həqiqətdə et*mə*di*yi iş*lər*lə öyün*mək cə*miy*yət*də*ki bir çox in*san*larda müşahidə olunan ümumi haldır. Hal*bu*ki «Ali-İm*ran» su*rə*si*nin 188-ci ayə*sin*də bu dav*ra*nı*şın Al*lahın dər*ga*hın*da bə*yə*nil*mə*yən bir əx*laq ol*du*ğu bil*di*ri*lir. Ayə*də be*lə buy*ru*lur:

“Et*dik*lə*ri əməl*lə*rə gö*rə se*vi*nən və gör*mə*dik*lə*ri iş*lə*rə gö*rə tə*rif olun*ma*ğı se*vən kim*sə*lə*rin əzab*dan xi*las ola*caq*la*rı*nı gü*man et*mə. On*la*rı şid*dət*li bir əzab göz*lə*yir!” (Ali-İm*ran su*rə*si, 188).

Be*lə dav*ra*nı*şın tə*mə*lin*də in*sa*nın öz əmə*li he*sab et*di*yi, əs*lin*də isə yal*nız Al*la*hın di*lə*mə*si və ya*rat*ma*sı ilə baş ve*rən iş*lə*ri özü*nə aid et*mək və bun*lar*la öz nəf*si*ni üstün tutmaq durur. Hal*bu*ki, in*san is*tər bir işi özü et*sin, is*tər*sə də et*mə*sin, fər*qi yox*dur, əs*lin*də, o işi ya*ra*dan qüv*və son*suz güc və elm sa*hi*bi olan Al*lah*dır.

Heç bir in*sa*nın özü*nə aid müs*tə*qil gücü yox*dur. Hər şey və hər ha*di*sə yal*nız Al*la*hın iz*ni və di*lə*mə*si ilə baş ve*rir. Bu*na gö*rə də in*sa*nın sər*bəst şə*kil*də gü*cü*nün çat*ma*ya*ca*ğı bir şe*yə gö*rə lov*ğa*la*nıb öyün*mə*si onun əs*lin*də bu şe*yi ya*ra*dan Al*la*hı la*zı*mın*ca qiy*mət*lən*dir*mə*di*yi*ni gös*tə*rir. Bu da in*sa*nın öz nəf*si*ni ilah he*sab et*mə*si və nəf*si*ni Al*la*ha şə*rik qoş*ma*sı mə*na*sı*na gə*lir. Al*lah Öz ayə*lə*rin*də Ona şə*rik qoş*ma*ğın ən bö*yük gü*nah ol*du*ğu*nu, bun*dan əl çə*kməyən in*san*la*rı ba*ğış*la*ma*ya*ca*ğı*nı bil*dir*miş*dir. Elə bu sə*bəb*dən də Rəb*bi*mi*zin sonsuz gücünü qiy*mət*lən*dir*mək əvə*zi*nə, öyü*nüb özü*nü yük*səlt*mək is*tə*yən in*san*lar Quran*da şid*dət*li əzab*la müj*də*lən*miş*lər.
(məqalə harun yahya)